بهار پشت در است.
به گوش پنجره
آرام
نسیم گفت و گذشت...

جا مانده‌ام
بر شاخه‌های شکسته‌‌ای
که لانه می‌پنداشتم،
مثل جوجه‌ای
که پرواز نمی‌داند.

 ای ترانه‌ی غمگین!
کوچه باد و باران است
در خاطرِ من بنشین...

در این کوچه باد نمی‌آید
باران نمی‌آید
اما
تو بیا!

به آن رود
که در بی‌سرانجامیِ خویش جاری‌ست،
به این باد
که از هرچه جز خود فراری‌ست،
در این زندگی
سهمِ ما بی‌قراری‌ست...

زندگی،
عکس ماهی نشان داد.
دست تقدیر،
هرکجا برکه‌ای دید
سنگ‌هایی شبیه مرا
دانه‌دانه
به بادِ فنا داد...