دفتر شعر

هو الباقی

در روزهای گذشته دو خبر تأسف باز جامعه شعر کشور را تکان داد.  از دست دادن مهدی پرویز شاعر با استعداد دلیجانی و نیز پرواز حسرت انگیز امیر حسین مومنی شاعر  اهل بیت (ع)در قم.  آخرین باری که امیر حسین (نفر اول از سمت چپ) را دیدم در منزل حاج مهدی سلحشور بود و نزدیک محرم 89 . این عکس را همانجا گرفتیم. شعر های هیئتی ام را به او نشان می دادم و از او نظر میخواستم چون با مقتل و روضه و فضای جلسه به خوبی آشنا بود و اصلا عمرش در مجالس روضه می گذشت. تشییع جنازه باشکوه و مجلس ختمش که با حضور انبوه محبان اهل بیت (ع) بر پا شد یادمان آورد که سالار شهیدان نوکر خود را از چشم عنایتش دور نمی دارد. دادار متعال روح بی قرارشان را با اربابشان محشور گرداند.

گردبادم میروم تا از بیابان بگذرم

دوست دارم با همین حال پریشان بگذرم

دوست دارم کاج باشم تا که با یاد بهار

خرم و سرسبز از فصل زمستان بگذرم

دوست دارم از خودم، از رد پا، از سایه ام

با هوای عاشقی در زیر باران بگذرم

پادشاهی چشم پوشی و فرو افتادگی است

یوسفی هستم اگر از چاه کنعان بگذرم

آنچه می پنداشتم گنج است، رنج زندگی است

باید از این رنج یا این گنج آسان بگذرم

ابرم و تقدیر من در رهگذار بادهاست

دوست دارم با همین حال پریشان بگذرم.

تقدیم به جوان رعنای عاشورا

غزلی که در حال تکمیل شدن است

ای که بر روشنای چهره ی خود نورپیغمبر سحر داری

نوری از آفتاب روشن تر رویی از ماه خوبتر داری

تو کدامین گلی که دیدن تو صلواتی محمدی دارد

چقدر بر بهشت چهره ی خود رنگ وبوی پیامبر داری

هجرتت از مدینه شد آغاز کربلا شاهد سلوک تو بود

کوفه چون شام ماند مبهوتت تا کجاها سر سفر داری

باوری سرخ بود و جاری شد اولسنا علی الحق از لب تو

چه غرور آفرین و بشکوه است مقصدی که تو در نظر داری

با لب تشنه بودی و می سوخت در تف کربلا پر جبریل

وقت معراج شد چه معراجی ای که از زخم بال و پر داری

از میان تمام اهل جهان عرش پایین پا نصیب تو شد

عشق می داند و جنون که چقدر شوق پابوسی پدر داری

شوق پابوسی تو را داریم حسرت آن ضریح ششگوشه

گوشه چشمی  عنایتی لطفی تو که از حال ما خبر داری

در مدیح تو از مدایح تو یا علی هرچه بیشتر گفتیم

با نگاهی پر از عطش دیدیم حسن ناگفته بیشتر داری

رو به گندم‌زارها مي‌آيي اي مولاي گندمگون !

آيه‌ي صلحند چشمان شما ـ «والتين والزيتون» ـ

ابروانت خط نستعليق خطاطي زبردستند

آخرين بيت از غزل‌هايي خيال انگيز و يکدستند

بيتِ آخر حالتش اين است، غافلگير خواهد کرد

ـ ناز دارد ـ مي‌رسد هرچند گاهي دير خواهد کرد

نرگس اينجا غرق در ترکيب خالت با لب است امشب

«آن شب قدري که گويند اهل خلوت امشب است »، امشب

دارد از بالا محمد (ص) هم خودش را در تو مي‌جويد

مي‌زند بر شانه‌هاي حيدر و با شوق مي‌گويد:

ـ مثل زهرا(س) مي‌شود از دور چشمش را که مي‌بندد

خوب با دقت نگاهش کن علي(ع) ! مثل تو مي‌خندد

بي محمد(ص) مانده يثرب تا تو شب با ماه تنهايي 

بي علي(ع) مانديم تا تو بازهم با چاه تنهايي

لحظه‌ها را بي تماشايت نگو باور کنم مولا!

«من نه آن رندم که ترک ساقي و ساغر کنم» مولا!

تا کي اينجا قصه‌ي خورشيد پنهان را بخوانم من

«يوسف گمگشته باز آيد به کنعان» را بخوانم من

با ستاره منتظر مي‌مانم آري صبح نزديک است

آه بيدارانِ اين شب زنده داري! صبح نزديک است *

* اين شعري بود از مجموعه «از آهو تا کبوتر». چند شعر ديگر مربوط به آقا امام زمان را مي توانيد در اين کتاب ببينيد.

درد يک پنجره را پنجره ها مي فهمند
معني کور شدن را گره ها مي فهمند

سخت بالا بروي ، ساده بيايي پايين
قصه ي تلخ مرا سرسره ها مي فهمند

يک نگاهت به من آموخت که در حرف زدن
چشم ها بيشتر از حنجره ها مي فهمند

آنچه از رفتنت آمد به سرم را فردا
مردم از خواندن اين تذکره ها مي فهمند

نه نفهميد کسي منزلت شمس مرا
قرن ها بعد در آن کنگره ها مي فهمند

غزلي از پيشآمد

خبر مرگ خبر کاش بیاید، ای کاش!

مهدی پرویز -شاعر دوست و برادرم- رفت.

چند سال با شیرینی هایش به ما خنده هدیه داد و یک روز بعد از ظهر ناگهان اشک مان را درآورد...

مطلب یکی مانده به آخر وبلاگش را بخوانید که زبان حال همین روزهای اوست.

یادش به خیر؛ همین چهارپنج ماه پیش بود که در یزد برایم خواند اما حالا... بخوانید.

(بهار ۱۳۸۹ یوش/ زادگاه و آرامگاه نیمای عزیز)
تنها در یوش چنین اتفاقی می افتد.

 غیر از خدا نبود، به ناباوری چه شد؟!

مادربزرگ پهنه دنیا دریچه شد!

مادربزرگ سرزنشِ شعرهای من

حالا بگو که قصه نامادری چه شد

ای یادگار سبز درختان پهن‌برگ

آن ساقه‌های نازک شهریوری چه شد

مادربزرگ غول چراغ مرا شکست

می‌پرسم آخر آن‌همه روشنگری چه شد

مادربزرگ، گرگ مرا خورد گریه کن

می‌بینی‌ام که بره ناباوری چه شد

مادربزرگ ساکت امشب دلم گرفت

گفتی به شهر قصه مرا می‌بری چه شد

مادربزرگ قصه ترا پیر کرده است

از خود بپُرس آن منِ پیشین ـ پری چه شد؟

مادربزرگ، ماه دگر هفت سالم است

می‌فهمم این‌که روسری، انگشتری، چه شد

مادربزرگ قصه بگو خواب کن مرا

تا نشنوم که پهنه دنیا دریچه شد

- دوستی پیغام گذاشته بود که شعر مادربزرگ را بگذارم این شعر حاصل سال 72
است و آن دوست احتمالا سیدضیاء یا زکی سعیدی است یا یکی از آنها که دوستش
دارم و از وجود این شعر باخبر است پس تقدیم به روح این عزیز.

اي از رخ تو شكفته خاطر، گل سرخ

باطن، همه خون دل و ظاهر، گل سرخ

زآن ديرتر آمدي ز يوسف كه به باغ

اول گل زرد آيد و آخر گل سرخ

                                                سعيد سرمد كاشاني

در زبان فارسي، ضرب المثلي هست كه مي‌گويد: دير آمده‌اي، ولي درست آمده‌اي. درست آمدن، صفت ناياب انسانهايي است كه روحي متعادل دارند و در آمدن‌شان، سامان همه نابساماني‌هاست. مي‌آيند و كارها را مي‌سازند و حال‌ها را زيبا مي‌كنند. وگرچه، خون در دل‌شان مي‌جوشد، همچون نافه و گل، فضا را از وجود خود معطر مي‌كنند. خانه دل آنها، از درون ابر است و از بيرون آفتاب. پيامبر اسلام (ص) كه پيام آور روشني و رحمت بود، جهان را آكنده از مهرباني و نور مي‌خواست. گرچه، بعدها پاره‌اي از آنان كه به نام ‌آن بزرگوار بر مسند نشستند، با زبان تيغ و تيرگي با مردم سخن گفتند. يكي از آزادمردان تاريخ كه قرباني تيغ و تيرگي شده است، سرمد كاشاني است.

..

سعيد سرمد كاشاني، يكي از شخصيت‌هاي عجيب و غريب تاريخ شعر فارسي است. درويشي بود مجذوب و رباعي خوان كه در ايران كسي او را نمي‌شناخت. «در اوايل حال به تجارت اشتغال داشته، در بندر سورت جذبه‌اي از جذبات حق به وي رسيده، او را از وي در ربود. اسباب و اموال خود را بالتمام به غارت داده عريان گرديده سر به صحرا گذاشت» (رياض الشعراء، ج 2، ص 1015). در عهد شاه جهان (1037 – 1068 ق) _ گويا در سال 1042 هجري _ ايران را ترك كرد و از راه دريا به شهر تته رفت و از آنجا به لاهور و حيدرآباد دكن سفر كرد و در حيدرآباد آوازه‌اش بلند شد. سپس به دهلي رفت و با داراشكوه پسر بزرگ شاه‌جهان آشنا شد. داراشكوه فردي دانشور و اديب بود و به آيين صلح كل باور داشت و به آشتي اديان مي‌انديشيد. او در كتاب مجمع البحرين، در پي كشف همانندي‌هاي دين اسلام و‌ آيين هندو بود (درباره او بنگريد: عاشقانه‌هاي يك ياغي، ص 33 – 46). سرمد و داراشكوه در يكديگر روحي مشترك را سراغ كردند. اما اين دوستي با قتل داراشكوه به دست برادرش اورنگ زيب در سال 1069 به پايان آمد و شگفتا كه سرمد نيز يك سال بعد به بهانه الحاد و انكار معراج و در باطن به دليل دوستي با داراشكوه اعدام شد.

سرمد، برهنه و قلندوار مي‌زيست و از اين بابت، همواره آماج عيب‌جويي بدخواهان بود و ظاهراً اين رباعي را در پاسخ اين طايفه گفته است:

آن كس كه ترا تاج جهانباني داد

ما را همه اسباب پريشاني داد

پوشاند لباس هر كرا عيبي ديد

بي عيبان را لباس عرياني داد.

سرمد را در زمان حيات به عنوان عارفي رباعي‌گوي مي‌شناختند و نقل است هنگامي كه مي‌بردندش تا بكشند، از دربار سلطان تا حوالي مسجد جامع 24 رباعي بر بديهه گفت (رياض الشعراء، ج 2، ص 1016). رباعيات سرمد از جنبه ادبی چندان فاخر به نظر نمي‌آيد و از قوت تأليف و استواري و استحكام در بسياري از آنها خبري نيست. اما حالت شوريدگي و مشتاقي در آنها مشهود است. بعضي از رباعيات منسوب به او از آن شاعران ديگر است. از جمله رباعيات معروف منسوب به او، اين رباعي شورانگيز است:

در مسلخ عشق جز نكو را نكشند

لاغرصفتان زشت‌خود را نكشند

گر عاشق صادقي ز كشتن مگريز

مردار بود هر آنكه او را نكشند!

با همه شهرتي كه اين رباعي دارد، انتساب آن به سرمد كاشاني به هيچ وجه درست نيست. چراكه اين رباعي در يكي از دستنويس‌هاي كتاب مناهج الطالبين كه در سال 728 هجري كتابت شده (حدود 300 سال قبل از حيات سرمد) موجود است.

..

رباعيات سرمد در زمان حياتش گردآوري نشد و ظاهراً اورنگ‌زيب خوش نداشت كه اثري از شوريدگي‌هاي ديوانه‌وار او باقي بماند. همين امر، باعث اختلاط و التباس فراوان در رباعيات گرد آمده به نام او شده است. در برخي از رباعيات منسوب به سرمد كه رباعيات ضعيفي هم هستند، تخلص «متقي» ديده مي‌شود و من گمام دارم كه اين رباعيات، اثر طبع يك شاعر متوسط الحال است كه اشتباهاً به مجموعه رباعيات سرمد راه يافته است:

-          گر متقي‌ام كار به يار است مرا (ش 4)

-          ور زاهد متقي بگويي، سخن است (ش 38)

-          ايام بهار متقي جام كشد (ش 57)

-          در پيري و ضعف متقي گشت جوان (ش 61)

-          آيا چه كند به متقي آخر كار (ش 162)

-          گه متقي‌ام كنند گه پير مغان (ش 177)

-          گه متقي‌ام گاه سراپا عصيان (ش 200)

-          اين حرف ز متقي فراموش مكن (ش 213)

-          گر متقي‌ام وگر اسيرم به گناه (ش 246)

-          گر فاسق و گر متقي‌ام مي‌داني (ش 270)

مجموعه‌اي از رباعيات سرمد را اردشير خاضع در سال 1340 در بمبئي به چاپ رسانده است كه بسيار نسخه مغلوطي است (با عنوان رباعيات سرمد ايراني). در كتابي به نام «جواهر منظوم» كه در سال 1961 ميلادي در دهلي چاپ شده، رباعيات سرمد گردآوري شده است. در ايران، مرحوم عمران صلاحي كتابي در احوال و افكار و آثار سعيد سرمد كاشاني با عنوان «رؤياهاي مرد نيلوفري» به چاپ رساند (انتشارات ناهيد، 1370) كه دربردارنده 279 رباعي و تعدادي شعر پراكنده منسوب به اوست و اخيراً نيز دكتر سيد عبدالحميد ضيايي به بازخواني زندگي و شعر و انديشه سرمد در كتاب به نام «عاشقانه‌هاي يك ياغي» پرداخته كه كتابي است خواندني (انتشارات هزاره ققنوس، 1389). اين كتاب، 305 رباعي دارد. دكتر ضيايي از بسامد بالاي واژه «متقي» در رباعيات منسوب به سرمد، حدس زده كه اين اسم، نام مستعار يا تخلص سرمد است (ص 139). اما اين حدس، به دو دليل درست نيست. نخست آنكه، برگزيدن تخلص «متقي» با مشرب فكري سرمد ناسازگار است. دوم آنكه، وي همه جا در رباعياتش تخلص «سرمد» را برگزيده و آوردن دو تخلص چندان مرسوم نيست. خصوصاً آنكه هيچ سند مكتوبي در تأييد آن در دست نداريم.

..

در رباعي سرسخن كه به گفته مؤلف دبستان المذاهب در نعت پيامبر اسلام است، تقابل گل سرخ و گل زرد بسيار شاعرانه و هوشمندانه از كار در‌آمده است. در انتساب گل سرخ يا همان گل محمدي به پيامبر اسلام همگان آگاهند و در بعضي روايات عاميانه چنين آمده است كه گل سرخ از چكيدن عرق پيامبر اسلام بر زمين روييد و عطري كه دارد، از آنجاست. همچنين هنگام بهار، گل‌هاي زرد زودتر از گل‌هاي سرخ مي‌شكفند و شاعر از اين موضوع، حُسن تعليلي در مورد مسئله خاتم الانبيايي پيامبر آورده است. همچنين اشاره به اين نكته نيز لازم است كه از پيامبر اسلام (ص) روايت شده است كه كَانَ يُوسُفُ(ع) أَحْسَنَ وَ لَكِنَّنِي أَمْلَح (يوسف پيامبر از من زيباتر بود، اما من نمكين‌ترم.

اين يادداشت در روز مبعث پيامبر اسلام (ص) قلمي شد.

سلام

1- امتحانات به خوبی و خوشی تمام شد.

2- برای تابستان هم درس گرفته ام و از شنبه کلاسهام شروع میشه.

3- اولین نیمایی(واره)ام :

زندگی بدون تو

                     هفت خوان بی سر و تَهی ست

مرده ها به این عبور دل نبسته اند؛

مردها ولی دو دسته اند:

                                    عده ای از آن گذشته اند

                                                                      عده ای از آن گذشته اند.

آب و دانه

1

نه دل ديوانه‌ي شهري که هرگز...

نه سر بر شانه‌ي شهري که هرگز...

من و گنجشک‌ها دل خوش نکرديم

به آب و دانه‌ي شهري که هرگز....

2

نگاه مبهم اين شهر، با من

غم تو نه، غم اين شهر با من

دل گنجشک‌ها با تو دوبيتي!

هزاران آدم اين شهر، با من

...................................................

لينک‌هاي 1: نه ، نه ، نه ، نه ، نه

لينک‌هاي 2: بله ، بله ، بله ، بله

لينک‌هاي 3 و 4: ترانه‌ا‌ي گنجشکي از يغما گلرويي اينجا و چند دوبيتي گنجشکي از مطهري اينجا

لينک 5: چند دوبيتي غير گنجشکي از من در آنات

لبنک6: گنجشک برفي من

اشاره: چرت و پرتی که در ادامه آمده، مشقِ «چرت و پرت سرایی»  من در یک نشریه‌ی محلی بود در چند سال قبل. حالا در چند سال بعد، در اعتراض به وفور چرت و پرت در مملکت، این‌جا مفت و مجانی منتشرشان  می‌کنم. ضعفش را بر من ببخشایید؛ نبخشایید هم مهم نیست! تازه این بخش اول است با این عنوان:

گاه‌گاهي بيا و ترمز كن!

چشم‌هايت جنوب اهواز است  

گونه‌هايت شمال شيراز است

زيره مي‌ريزد از لبت، انگار

لحن كرماني‌ات در اعجاز است

و نگاهت نجيب و معنادار

و نگاهت عجيب، غمّاز است

گفته بودم كه دوستت دارم!

گفتي بودي چه طرز ابراز است؟!

«ما»: من و تو... بگو كه «ها» يا «نه»!

در سؤال و جواب، ايجاز است

باز هي ساز مي‌زني كه: برقص!

كار من رقص نيست، آواز است

روي اين نُت نمي‌توان رقصيد!

آخر ، اين ساز - جان من! - جاز است

مي‌روي تا كه مي‌رسم از راه

صبر داراي حدّ و اندازه است

باز كردي دهان مردم را

به خيالت شبيه دروازه است!

مرغ من را به تير مي‌دوزي؟!

نكند مرغ ديگران غاز است؟!

به نظر تند مي‌روي، برگرد!

گرچه «جاده دراز و ره باز است»

گاه‌گاهي بيا و ترمز كن!

جان من! سمت راستي، گاز است

دست من شهره شد به كوتاهي

بس كه مويت بلندآوازه است

لب كه بستي، بيا و چشم نبند!

درِ اين خانه هم‌چنان باز است

دست‌و‌دل‌بازي آن‌چنان بد نيست!

بد خسيسي است، بد همين آز است

من به بادامي از تو مي‌سازم

گرچه شايع كنند: مرتاض است

كور خواندي كه شعر پايان يافت!

جانم! اين «ته» خودش سرآغاز است

عاشقي، بخش‌نامه هم دارد

شعر شاعر، ادامه هم دارد

ابر خیالم می‌دود در آسمان تو

تا ماه نه، تا آن نگاه مهربان تو

شب گوشه‌ای ساکت نشسته گوش بسپارد

قدری به غوغای سحر، پشت لبان تو

لب باز کن؛ این آسمان خورشید می‌خواهد

این آسمان خورشید می‌خواهد به جان تو!

بگذار راحت‌تر بگویم از تو، بهتر نیست؟

شعری که باشد هم‌زبان و هم‌زمان تو

شعری که حتی ذره‌ای اهل تعارف نیست

ساده است مثل شاعر بی‌خانمان تو

لب باز کن؛ هر جمله‌ات قندان لب‌ریزی است

چای است یا قهوه، سکوت ناگهان تو؟

آری، حسودی کرده‌ام هر شب به فنجانت

هر صبح حسرت خورده‌ام بر استکان تو

حتی الفبا هم به لب‌های تو مدیون است

از بس به لب آورده آن‌ها را زبان تو

حرفی بزن تا پشت شعرم را بلرزانی

تا وابماند شاعرت در داستان تو

...

باد آمده تا وضع‌مان پیچیده‌تر باشد

پیچیده جای دست من در گیسوان تو

- ای کاش باران هم بیاید

- کیست پشت در؟

- انگار باران است...

- ها، از بستگان تو

من، باد، تو، باران... اگر گفتی چه می‌چسبد؟

این‌که خدا... آری، خدا هم میهمان تو...

شاید که شد هم‌سایه نام تو وَ نام من

شاید که شد هم‌سفره نان من وَ نان تو

...

- هی، راست گفتی شاعری؟ اهل کجا هستی؟

- ها، راست گفتم شاعرم، اهل جهان تو

...

 

ابر مي‌گريد و بارانم من

ماه مي‌خندد و حيرانم من

رفتم از كاج بلندي بالا

بس كه همرنگ درختانم من

قبله‌ام مي‌رود از دشت به كوه

چه كسي گفته مسلمانم من         

چه كسي بود صدا زد سهراب

تو بگو چون كه نمي‌دانم من 

ده بالا چه صفايي دارد

ده پايينم- تهرانم من!

پر فانوسم و در خويش گمم

كه بجوييدم انسانم من 

می‌خورم غصه آجرها را

چون كه بيكارم و ويلانم من

آب جاري شده در رودم من

گل تنهاي خيابانم من 

مثلا شاعره‌ای را دیدم

مثلا.... باز پشیمانم من!

×××

شاخه‌اي را بكنم خواهم مرد

آه مي‌دانم مي‌دانم من

تذکر:

گاهی که شعر نیست و حوصله هست و بسیارتر اوقاتی که شعر هست و دیگر حوصله‌ای نیستٰ تفننی از این دست هم برای خودش کاری است.

خبر اول را که مربوط به یک ماه پیش است (یعنی شب میلاد حضرت زهرا (س) ) همه شنیده اند.آنها هم که نشنیده اند از آنها که شنیده اند بپرسند تا از ازدواج ما بی خبر نمانند.تبریکات شما را همچنان پذیراییم.

۲.

خبر دوم هم این که "حق السکوت"  برنده جایزه کتاب فصل شد.این جایزه را در سه فصل اول سال گذشته به هیچ کتابی نداده بودند اما از بین کتابهای فصل زمستان این کتاب انتخاب شد و دیروز (سی و یک خرداد) تندیسش را دادند و گفتند نامزد کتاب سال هم شده.خدا خیرشان بدهد که اینقدر دقیق و سختگیرانه داوری میکنند تا خدای نکرده ۵ تا سکه بیت المال در این وانفسای گرانی سکه به راحتی به شاعری نرسد.لابد در مورد ما هم مراعات تازه دامادی مان را کرده اند.در این مورد نیز پذیرای تبریکات عزیزان هستیم.   

 ۳.

دو نیمایی برای خالی نماندن عریضه.البته غزل هم کامینگ سون!

 گاه گاه

گاه بی دل و دماغ میکند

گاه شور و شوقِ کار میشود

عشق تو

هر دقیقه ای به شیوه ای

در نهانم آشکار میشود

بگو 

اهل گلایه نیستم...باشد،برو،باشد

باشد...حلالت باد

       بردی ببر دنیا و دینم را

اما بگو اینک

از نو کجا پیدا کنم دیگر

تنهایی ام...تنها رفیق سالهای پیش از اینم را

آواره تر از بادم، شب گرد تر از مهتاب

می سوزم و می بارم، هم آتشم و هم آب

دنبال خودم هستم، می گردم و می رقصم

فهمیدن من سخت است، پیچیده تر از گرداب

همچون غزل هندی مضمونم و تصویرم

اندیشه مولانا در باغچه ی سهراب

نیمیم ز جان و دل، نیمیم ز آب و گل^۱

پرواز عقابی که محدود شود در قاب

هر کس که مرا بیند، سنگم زند و گوید:

حیف است چنین ماهی افتاده در این مرداب

پرها شده زندانم، پروانه نمی مانم

ای شمع بسوزانم، نایاب شوم نایاب

فاجعه ی خمینی شهر ،احساسات همه ی ایرانیان و به خصوص مردم مظلوم و شریف این شهر را جریحه دار کرده است ... این شعر کوتاه را برای مردم شهرم که این روزها بسیار مظلوم واقع شده اند نوشته ام ....

شهر من !

که چند لکه ابر تیره روز بی حیا

آسمان آبی تو را

لکه دار کرده اند

شهر من !

که باغ های سیب و سبری و گلابی تو را

عده ای تبر به دست

سوگوار کرده اند

*

گرچه دورم از تو دور

شک ندارم این که مردم نجیب تو

از تو دل نمی کنند

شک ندارم این که باغ های سیب تو

نام روشن تو را

در جهان دوباره می پراکنند

*

 شک ندارم این که کوه ها دوباره هیبت تورا

شکوهمند می کنند

شک ندارم این که مردهای مرد

باز هم تو را

 سربلند می کنند

*

کوه سرد سر به زیری ات

قطره قطره آب می شود

شهر من بخند وباز هم بخند

شک ندارم این که :

آفتاب می شود ....

م...

مرگ آمده و به بخت ما پا زده است

خود را به دروغ زندگی جا زده است

یک بی در و پیکر سیاه  خالی است

انگار مغول به خانه ی ما زده است

***

نقد علی رضا عباسی بر سونات بلوط در روزنامه شرق دوشنبه ۲۳ خرداد ۹۰

 ***

شماره چهارم آنات هم به روز است

www.aanaat.com