دفتر شعر

عرفان رعايي متولد سيرجان و ساكن كرمان است.

فارغ التحصیل رشته عمران از دانشگاه صنعتی اصفهان است.

شعرها و نوشته‫هايش را در وبلاگ با شعر از انسان مي‫توان خواند.

غزلهايش شور شاعرانه عجيبي دارد.

چند تا از آنها را از وبلاگش و چند تايي را هم از خودش گرفته‫ام.

1)

به این پرندهء پر بسته آب و دان می‫داد

زنی که بال و پرش بوی آسمان می‫داد

و روی گونهء او جای اشک چشمانش

مسیر شاعری‫ام را به من نشان می‫داد

چه خوب می‫شد اگر باز شعر می‫خواندم

و او دوباره صمیمانه ، سر تکان می‫داد

من و شقایق و مجنون چقدر حیرانیم

همیشه خندهء او عشق یادمان می‫داد

                            ...

و آخرین خبر از چشمهای او این است :

«زنی اسیر قفس بود و داشت جان می‫داد»

2)

امشب كه دارم مي‫شوم آوار تا فردا

دست از رباعي ، از غزل ، بردار تا فردا

اين وحشي پُر هاي و هوي تيره دل ، شب نيست

دارد كلاغي مي‫شود تكرار تا فردا

مريم! براي خواب ديدن وقت بسيار است

با چشمهايت كار دارم ، كار تا فردا

يك كوه درد عاشقي ، يك مرد ، يك تيشه

تاريخ دارد مي‫شود تكرار تا فردا .

3)

گر چه شاعرند و با غزل  وجودشان یکی ست

با زمین و خاک پست ، تار و پودشان یکی ست

یک قصیده بیشتر امانـشان نداده‫اند

شیون و ترانه ، نوحه و سرودشان یکی ست

مردمی که از قفس به شب نگاه کرده‫اند

سقف راه راه و گنبد کبودشان یکی ست

هیچ کس از آبروی عشق دم نمی‫زند

شاعران خسته ، بودن و نبودشان یکی ست.

4)

همراه با نسیم سحر آفریده بود

دست و دهان و سینه و سر آفریده بود

اندامی از شهامت و شهوت درست کرد

تا مطمئن شود که پسر آفریده بود

لبخند زد.

برای خودش آفرین نوشت

مغرور شد از اینکه بشر آفریده بود

                        ...

گفتند سالها پس از این ماجرا مرا

یک اتفاق زود گذر آفریده بود

از ریشه‫های نازک خود قد کشیده‫ایم

ما را زمین ، بدون پدر آفریده بود

                        ...

پلکی به هم زدیم و خدا را درست کرد

انسان برای خویش خطر آفریده بود.

5)

او خنده‫ها و خاطره‫ها را ندیده بود

بی اعتنا نبود . نه ... ما را ندیده بود

در اوج عشق بود و خودش هم خبر نداشت

مثل پرنده‫ای که هوا را ندیده بود

جایی برای گریه و جایی برای خواب

بر شانه‫هام ، این همه جا را ندیده بود

می‫گفت : «در جهان کسی عاشق‫تر از تو نیست »

زیبای من ، هنوز خدا را ندیده بود

پروانه بال و پر زد و بر روی گل نشست

پروانه را ببخش . شما را ندیده بود

وقتی خدا برای زمین عشق آفرید

این عاشقان سر به هوا را ندیده بود

6)

اگر چه جای تو در ذهن خانه خالی نیست

کسی یتیم تر از من در این حوالی نیست

نوشته‫اید که با عشق زندگی زیباست

نوشته‫اید : «به جز دوری ات ملالی نیست»

نگفته‫ای ، ولی از لحن نامه‫ات پیداست

که بازگشت شما وعدهء محالی نیست

دعای پیر زنی پای آب را بسته ست

وگرنه آب ، هوادار خشکسالی نیست

برای دیدن تان صبر می‫کنم . اما

برای آینه قرآن تان مجالی نیست.

7)

حرفـهاتان اگر چاپلوسی است ، نامتان هست مطلوب علیشاه

در نگاهت اگر اعتراض است ، طرد هستید و مغضوب علیشاه

روزگارم پر از اسم و رسم است . نامهایی که بی‫اعتبارند

می‫گذارند ـ بی هیچ لبخند ـ نام پینوکیو چوب علیشاه

هیچ کس در دلم نیست. باید ، قدر تنهایی‫ام را بدانم

وا نمی‫گردد این درب . بس کن . در مکوب آی دارکوب علیشاه!

داشت می‫رفت امیدم از دست، داشتم می‫رسیدم به بن بست

ناگهان داد زد یک نفر مست : «یک نفر هست : مشروب علیشاه»

بی شما روزگارم سیاه است . جاده‫هایم  پر از اشتباه است

دوستت دارم ای مرد آبی . دوستت دارم ای خوب علیشاه!

مسعود سلاجقه در دهه هفتاد با مجموعه غزل از ماه گمشده در غزل امروز كرمان حضورش را اعلام كرد. و امروز بر همان خط و همان مدار، كژدار و مريز و آهسته و پيوسته مي‫پويد. راستش را بخواهيد، غزلهايش در اين ده دوازده سال نه اوج زيادي داشته است، و نه آن قدر فرود كه بشود ناديده‫اش گرفت. سلاجقه از سال گذشته وبلاگ نويسي را با وبلاگ چلچله آغاز كرده است. از وبلاگش چند غزل برگزيده‫ام كه مي‫خوانيد.

1)

بر امتداد شعله نمي ايستي مگر؟

تعبير خواب گم شده‫ام نيستي مگر؟

مي‫خواهم آه را به عبورت نشان كنم

اما به پاي حوصله مي‫ايستي مگر؟

از روزهاي مرده سرودم كسي نگفت

آخر سياه روز تو هم  زيستي مگر؟

اي ديده داري الفتي از سنگ مي‫شوي

روزي كه عشق مرد تو نگريستي مگر؟

2)

بال شکسته فرصت پرواز می‫شود

خون در دهان چلچله آواز می‫شود

بر کتفهای بسته‫ام اقبال مبهمی است

دارد طلسم سلسله‫ام باز می‫شود

فکر خطور در تن آئینه‫ام، ولی

با التهاب هم مگر اعجاز می‫شود؟

در این دیار زوزه‫ی گرگی غنیمت است

قرنی به نا برادری آغاز می‫شود

3)

به التماس نجیبم بخند حرفی نیست

شکسته پای شکیبم بخند حرفی نیست

در امتداد جنونم بیا و  رو در رو

به خنده‫های عجیبم بخند حرفی نیست

از آخرین نفس کوچه هم پرم دادند

به این غروب غریبم بخند حرفی نیست

طلسم اشک مرا با فریب دزدیدند

تو هم برای فریبم بخند حرفی نیست

من از عبور نگاهی شکستهام، آری

شکستن است نصیبم بخند حرفی نیست

به حال من پری دل گرفته هم خندید

تو هم بخند حبیبم ـ بخند حرفی نیست

4)

آری شکسته بودم و باور نداشتم

بر خاک می‫تپیدم وسر بر نداشتم

من در بهار اولم این فصل تشنه را

در خواب دیده بودم و باور نداشتم

امروز در نبود تو تعبیر می‫شود

خوابی که در جوانی خود سر نداشتم

آن التهاب تشنه‫ی پیش از غروب را

در دشتهای هر شبه دیگر نداشتم

احساس کوه در نفسم بود و هیچ وقت

گامی برای دیدن خود بر نداشتم

پرواز تا حوالی آن روح سبز را

می خواستم، ولی به خدا پر نداشتم

5)

من مسیحم باغ کرکس دیده ام از جان پُر است

جانب تنهايي‫ام از خاک تابستان پُر است

هر چه از ققنوس عریان می‫شود خاکسترم

باقی افسانه‫‫ام از روح سرگردان پر است

یک دو جای قصه شاید آسمان سنگی شود

راست می‫گویند این ویرانه از شیطان پر است

من خودم می‫دانم از کابوس یک شب دورتر

هفت قرنم از صدای تندر و طوفان پراست

ای هبوط تازه از بس آه نقشم را گزید

فکر کردم سفره‫ی پیغمبران از نان پر است

ای رمه‫های شب از ناقوس سنگی پیرتر

این بیابان از پریشان گردی چوپان پراست

بر عصای هیچ ، گاهی هدهد دیوانه‫ام

از سلیمانی که در خود می‫شود عریان پر است

گفت می‫دانی کجا؟ گفتم به تاول می‫کشد

پیش رو انگار از انسان بی انسان پر است.

6)

پر از تطاول خويشم بهار يعني چه

ميان آتشم، آتش بيار يعني چه

محال بود به افسانه‫ي تو بر گردم

هميشه گم شده‫ام انتظار يعني چه

براي من كه به منقار مي‫كشم خود را

در اين تطاول و تاول تبار يعني چه

مسيح را به نيايش نمي‫توان فهميد

سكوت كن كه بگويم قمار يعني چه

در اين مباهله من خونبهاي نفرينم

زنان ساحره آخر هوار يعني چه

بهشت ديگري از ما گرفته شد، اما

كسي نگفت خدايا ديار يعني چه

7)

من همان نوحم که امشب هفت سالم می‫شود

بعد از این افسانه طوفان بی خیالم می‫شود

من چه خواهم گفت وقتی تا تمام روزها

خواب دیدن پاسخ تنها سؤالم می‫شود

در سکوت گاه پروازم به فردا می‫زنم

صبح لبریز از صدای بال بالم می‫شود

دور خواهم شد که در پایان این دیوانگی

شبنمی دارم که می‫گویند فالم می‫شود

بر گلویم پنجه می‫بستید وقتی این چنین

زندگی کردن دلیل گوشمالم می‫شود

با دو خال کهنه می‫آیم به رقص آفتاب

با تمام نقصها آئینه لالم می‫شود

مثل آوازی که بر لبهای غربت داشتم

عشق تردیدی برای هفت سالم می‫شود

8)

طرحی کشیده‫ام که به انسان شبیه نیست

همزاد آتش است و به شیطان شبیه نیست

این کیست کز میان چراگاه بی رمه           

هی هی کنان گذشت و به چوپان شبیه نیست

روزی هزار شیوه بر انگشت می‫زند

اما به سر نوشت سلیمان شبیه نیست

گرگی کنار خانه‫ام آغوش کرده است 

آخر دیار من که به کنعان شبیه نیست

9)

تاصبح پرسه می‫زد یک سایه برمزارم

دیگر مزار خود را تنها نمیگذارم

چیزی شبیه رویا آن دورتر فرو ریخت

حتماً  ستاره من افتاد بر مزارم

بخت جنون کشیده دل را نمی‫شنا سی

ناکس دخیل می‫بست شبها به چوب دارم

رنگ پریده‫ام را بی‫خود به دل گرفتی

ای عشق دیر وقتی است کاری به دل ندارم

گفتی تبسمت را ایینه عطش کن

اخر تو هم... ولی نه ... باشد قبول دارم

مرتضي كُردي از شاعران خوب زرند است.

غزلهاي او در وبلاگ شبهاي دوستت دارم قابل دسترسي است.

گزيده‫اي از آنها را براي اين صفحه انتخاب كرده‫ايم.

1)

با آن همه بد بياری کوشيده‫ام بد نباشم

مابین ترديد و اميد در رفت و آمد نباشم

کوشيده‫ام اعتمادم همواره محکم بماند

در انتخابی که کردم هرگز مردد نباشم

شايد تو روزی بيايی شاید تو روزی بيايی

شايد تو روزی بيايی روزی که شايد نباشم

بگذار مثل گذشته با هم صميمی بمانيم

جمع است با تو خيالم بگذار مفرد نباشم

در بيت بعد همين شعر بايد دلم را ببينی

بايد به قافيه و وزن ديگر مقيد نباشم

دوستت دارم.

2)

اگرچه از تو سرودن هميشه آسان نيست

دلم از اينکه سروده تو را پشيمان نيست

نبين به خنده من طرح بی خيالی را

هميشه گريه عاشق شبيه باران نيست

تو هيچ وقت به اين فکر کرده‫ای: ديريست

که آفتاب نگاهت کنار گلدان نيست

خدا کند که بميرم و آخر اسفند

نبينم اينکه بهاری پس از زمستان نيست

کنار پنجره می‫پوسم و نمی‫آيد

کسی که عابر معمولی خيابان نيست

به گيسوی تو گره خورده رشته عمرم

وگرنه نظم من آنقدرها پريشان نيست.

3)

پر از هوای تو شد طبع قصه پردازم

برای خواب تو از عشق قصه می‫سازم

چقدر خوانده‫ام اما هوای آن دارم

تو را دوباره بخوانم الههء نازم!

تو مثل فاصله‫های سکوت می‫مانی

میان هق هق بغض شکستهء سازم

غزل پرنده سرودم که بی قفس باشم

که باز باز بماند لبان آوازم

چه ساده است تنت را غزل بپوشانم

زمان گفتن از تو چه دست و دل بازم!

همین که خاطره‫ات در اتاق می‫پیچد

همین که چشم به تصویر تو می‫اندازم

صدای گرم بنان در اتاق می‫پیچد

پُر از الههء نازم... الههء نازم!

4)

نه ... سرمایمان از زمستان نبود

بجز ما کسی زیر باران نبود

زمان روی یک سیب آغاز شد

ولی سیب آغاز انسان نبود

خدا خوردن سیب را منع کرد

خدا آن زمانها مسلمان نبود

خدا دید ما دوستدار همیم

که از خلقت خود پشیمان نبود

اگر لذت با تو بودن نداشت

چنین خوردن سیب آسان نبود

خدا راند ما را شبی از بهشت

بهشتی که اندوه در آن نبود

زمین ذره‫هایی پر از درد داشت

فقط آدم این گوشه مهمان نبود

خیابانی اول خدا آفرید

که جمعیت آن فراوان نبود

بجز ما که در آن قدم می‫زدیم

کسی عابر آن خیابان نبود

دل آدم آن وقتها غصه داشت

 ولی غصه‫اش قحطی نان نبود

....

و حالا به خاطر می آریم ما

 زمانی که زنجیر و زندان نبود

زمانی که هنگام مجرم شدن

بجز سیب در دست انسان نبود

5)

قرار شد به دریچه تو آسمان بدهی

و شوق تازه به بال کبوتران بدهی

چهل ستون بگذاری به زیر سقف عشق*

چهل ستاره به شبهای اصفهان بدهی!

من آمدم که خودم را به تو نشان بدهم

تو آمدی که خودت را به من نشان بدهی

چه فایده که دلم را به دیگران بدهم؟

چه فایده که دلت را به دیگران بدهی؟

نگاه می کنی اما عزیز من باید

برای درک نگاهت به من زمان بدهی

تو  قادری که مرا پیرتر کنی یا نه

تو  قادری که به من چهره‫ای جوان بدهی

بیا و دست بکش از سکوت خود، حیف است

که دست در پی تابوت من تکان بدهی ...

*. وزن اين مصراع يك هجا كم دارد.

6)

هنوز هم که هنوز است عاشق ماهم

ولی بدون تو مهتاب را نمی‫خواهم

برای آمدنت گرچه راه کوتاه است

هنوز هم که هنوز است چشم در راهم

سلام... روز قشنگی است... دوستت دارم ...

چقدر عاشق این جمله‫های کوتاهم

هوای بودن یک عمر با تو را دارم

منی که دلخوش دیدارهای گه‫گاهم

برای گفتن یک حرف عاشقانه فقط

اسیر سخت‫ترین زخمهای جانکاهم

بدون تو همهء لحظه‫ها به این فکرند

که تیغ را بگذارند بر گلوگاهم.

7)

شاید دوباره ساز بسازم به خاطرت
یک قلب عشقباز بسازم به خاطرت
شاید کنار کعبه آیینه قطعه‫ای
درگوشهء حجاز بسازم به خاطرت
باعث شدی که در شب لبریز آرزو
تصنیف سرو ناز بسازم به خاطرت
باید برای این‫همه نازی که می‫کنی
دنیایی از نیاز بسازم به خاطرت
در باغچه شقایق وحشی نشانده‫ام
تا قبلهء نماز بسازم به خاطرت
می‫خواهم از حدیث وفاداری دلم
افسانه‫ای دراز بسازم به خاطرت
می‫خواهم از کسی که چنین سرشکسته است
یک مرد سرفراز بسازم به خاطرت.

8)

هرشب که نظر می‫کنم از دور به دريا

پاشيده زنی صد سبد نور به دريا

آن زن تويی و ديدن تو هست نيازم

من نيستم آن پنجره کور به دريا

دريا خودش آهسته می‫آيد به اتاقم

وقتی بدهد چشم تو دستور به دريا

من بی‫خبرم از روش صحبت امواج

از شيوه فهماندن منظور به دريا

شور است اگر اشک من و ريخته در آب

انداخته چشمان تو صد شور به دريا

گولت نزند خنده صياد، نيايی

جز من اگر انداخت کسی تور به دريا.

9)

من جوان ماندم از جوانی تو

پيش لبخند اسمانی تو

خواب زاينده  رود جاری بود

پشت چشمان اصفهانی تو

هر سؤال نخوانده پاسخ داشت

در ورقهای امتحانی تو

می‫برم مثل اين غزل هر بار

لذتی از دو باره خوانی تو

باز غوغای تازه‫ای دارد

در دلم عشق جاودانی تو

گرچه دست تو است زندگی‫ام

دست من نيست زندگانی تو.

10)

من خواب رفته‫ام، تو کنارم نشسته‫ای

در خوابهای مسئله دارم نشسته‫ای

راه گريز از تو برايم نمانده است

هر گوشه‫ای که پا بگذارم نشسته‫ای 

من خود کشی نمی‫کنم، آخر ميان زهر

يا روبروی چوبه دارم نشسته‫ای

دار و ندار من همه از دست رفته است

جای تمام دار و ندارم نشسته‫ای

هرچند می‫روم، تو کمی فکر کن به من

وقتی کنار سنگ مزارم نشسته‫ای.