دفتر شعر

سرباز زخم خورده ی شطرنج عاشقی!
یک شب برای دلخوشی ام شاه می شوی؟

با کام تشنه بر سر چاهی رسیده ام
یوسف ترین ترانه ی این چاه می شوی؟

باران نباریده ست،

                   چشمان من خاکیست

جا مانده ام از عشق،

                        این تشنگی حاکیست

این قصه ی من بود؛

                         پایانی غم آلود،

                                        بی اتفاقی خاص،

آغازی که

             شاکیست

غزل در ابتدای راه مانده ست

و مفهومی که در آن آه مانده ست

مقصر شاعر آزرده دل نیست
که حق در شوکت این ماه مانده ست

محرم را قلم طاقت نیاورد

به باء بسم له ناخواه مانده ست

خدایا یاریش کن تا نویسد

که آتش در کنار کاه مانده ست

که شب در روز روشن بی قرار و

طلوعی در غروب ماه مانده ست

که در بین هزاران یار گویا ...

صد و اندی نفر آگاه مانده ست

شریحی با تمام علم و دینش

برای درهمی دلخواه مانده ست

یکی را حب نفس و درهم و زر

یکی از حدق و کین و جاه مانده ست

یکی را ترس و لرز و وهم و وحشت

یکی از شهوتش در چاه مانده ست

و حتی حر که تا ساعات آخر

در این تاریکه ی گمراه مانده ست

خدایا یاریش کن تا نویسد

که چندین طفل در درگاه مانده ست

عطش دارد گلوها می فشارد

و امیدی! که وا عمّاه مانده ست

عمو آبی نخورد و آب آورد

ولی در بین ره از راه مانده است

اگر پایی برای آمدن نیست

اگر دستش ز بازوگاه مانده ست

تو ای آب درون مشک برگرد

مسیری اندک و کوتاه مانده ست

ولی آب از خجالت آب گشت و

زمین سیرآب نه، سیرآه مانده ست

اگر آبی هنوزم در فرات است

گمانم از سر اکراه مانده ست

خدایا یاریش کن تا نویسد

زمین در خون ثارالله مانده ست

... و حالا سومین روز است اینجا

که جسم بی سر یک شاه مانده ست

به" عمو " و " دایی " شهیدم و همه جانبازان شیمیایی

گیج و منگ                                                                                                        

غرق تزها و آنتی تزها                                                            

                با واژه هایی که توی سرم                    

                                         رژه می روند

میان آدمهایی

که

                  به چیزهای مبهم

                                      می اندیشند.

از کوچه های خسته ی شعر

خودم را

                                         به خیابانهای گیج این شهر خاکستری

می ریزم.

این روزها هر اتفاقی مرا به یاد تو می اندازد.

توی انقلاب

              به راه می افتم

                    " عکس، سی دی، پاسور "

                            و کودکانی که فال می گیرند

                      و پایتخت را

                                                             به چالش میکشند.

"ما پراگماتیسم می خواهیم"

                           روزنامه ها " البرادعی "را

                                                     تیتر کرده اند

       و من

                                                          به سرفه هایت می اندیشم

                   که توی رگهای شهر

                                              جاری است.

   کراواتها

                            آنسوی ویترین

                                  چشمک میزنند

و من

به چفیه ات فکر می کنم

                             که بوی جنوب و جنون می دهد.

رودست خورده ایم سردار، رودست خورده ایم

صدای " لیلا "،

                                 پیچیده توی شهر

" جونی جونم، بیو دردت به جونم "

موجی می شوم

                              " حاجی... حاجی... میثم...

                                                                                  حاجی...سیدتو کشتن "

و به جوانی ات فکر می کنم

                       که توی " مجنون "

                                                         جا گذاشته ای.

این روزها هر اتفاقی مرا به یاد تو می اندازد.

ماشینها

                   "انقلاب " را

                                               دور می زنند

به سمت " آزادی "

                     و من، هنوز

                                    به چفیه ات، فکر می کنم

                                         که  رو به قبله

 می وزد

 و شعرم

            بیست و سه سال

                                     پر می شود از تضاد و پارادوکس...

این روزها هر اتفاقی مرا به یاد تو می اندازد.

 

زمستان ۸۳-تهران

همپای روزگار، به پایت نشسته ام
با عشق و افتخار، به پایت نشسته ام

عمری در این خزان همیشه غریب، آه
دلخوش به یک بهار، به پایت نشسته ام

قلبی شکسته دارم و روحی شکسته تر
با این دو یادگار، به پایت نشسته ام

اینجا هوا، هوای غزل نیست، خوب من
یعنی که در غبار، به پایت نشسته ام

یعنی در این هجوم پر از ابتذال شهر
در اوج گیر و دار، به پایت نشسته ام

یعنی تمام من شده یک بمب ساعتی
تا مرز انفجار، به پایت نشسته ام

باور بکن که عمر کمی نیست، نازنین
ده سال آزگار، به پایت نشسته ام !

***

من فکر می کنم که تو هرگز نمی رسی
بیهوده این کنار، به پایت نشسته ام

پیچید دور گردن من، دست یک طناب
حتی به روی دار، به پایت نشسته ام

حالا جسد شدم و ببین شاعرانه تر
در بهت یک مزار، به پایت نشسته ام !

 
پائیز ۸۴-تهران

دو چتر ساده و عاشق، دو دست پاک و نجیب
دو چتر سایه هم را همیشه در تعقیب

دو چتر آبی و قرمز، چهار چشم قشنگ
و دستهای موازی، و شانه های اریب

به رغم حادثه های کمین نشسته به راه
و جاده های همیشه پر از فراز و نشیب

چقدر شانه به شانه ، به پای هم رفتند
به روی جاده، دو عاشق، دو دل، دو نیمه ی سیب !

***

و آسمان حسود، آسمان بغض آلود
و آسمان دو دستش همیشه در تخریب

تمام بغض خودش را به چتر ها کوبید
سکوت جاده عقب رفت با صدای مهیب

غروب دهکده از عمق فاجعه، پر شد
و عشق مثل همیشه، کشیده شد به صلیب

***

کنار جاده دو عاشق، دو دست خون آلود
دو چتر صاعقه خورده، شکسته، خیس، غریب...

پاییز۸۳-تهران

دلم به شکل غــریبی، پــناه می خواهد
برای خستگی اش، تکیه گاه می خواهد

در این شب، این شب پر ماجرای بارانی
دو چشم سرمه کشیده، سیاه، می خواهد

اسیر سیب نگاه تو می شود امشب
به رغم این همه پاکی، گناه می خواهد

اگرچه عشق تو یک اشتباه تکراری است
دوباره این دل من، اشتباه می خواهد !

دلم کجا، تو کجا ؟! تا همیشه ناکام است
پلنگ بخت سیاهی که ماه می خواهد !

تو باز رفــته ای و در سکوت و تنهایی
هزار ســـینه غــریبانه آه می خــواهد

شبیه یوســف و از کینه ی بــرادرها
به تنگ آمده و گرگ و چاه می خواهد

**

دریغ ! عشق تو هرگز به داد من نرسید
دلم به شکل غریبی پناه می خواهد !

تهران- پاییز 84

دیگـــر برای با تو نشستن، مـــجال نیست
با این هـــجوم درد، امید وصــــال، نیست

هر چند عــــاشقانه تو را، فکر می کــــنم
شوقی برای شاعـــری و شعــر و فال، نیست!

می خواستم که از تو بگویم ولی چه حیف
در قلب سرشکسته ی من شور و حال، نیست

وقـــتی غـــریب باشی و تنـــها میان شهر
فرقی میان شرق و جنوب و شمال، نیست!

بایـــد به غــار و کــوه و بیابان، پنـاه برد
حالا که عشــق شهر، به جز ابتذال، نیست

جز داغــها که مــــرهم دیـــرینه ی منند
بر سینه ی ستـــبر دلم، یک مــدال نیست!

حــس می کنم به آخر این خط رسیده ام
راهی برای زندگی ام جز زوال نیست

₀₀₀

شاعــــر، رهــا کن این گله های همیشه را
دنیا که جای شکوه و فکر و خــیال نیست!

 

 

آبان ۹۰ - شیراز

به قمر بنی هاشم(ع)

تو ماهی و از نور و صفا، لبریزی
دریایی و در کام عطش می ریزی
دستان تو هر روز اگر قطع شوند
با نام علی(ع)، دوباره برمی خیزی!

***

پائــــــــیز، زوال بــــــــرگ با خود دارد
هر جغــد نشان مـــــــرگ، با خود دارد
 بی خود دل این مزرعه را خوش نکنید
این ابرفقط تگـــــــــــرگ، با خود دارد!

***

یک عمر اگرچه مست ساقی بودم
یـا چشــم به راه اتفــــاقی بــــودم
تا لحظه ی مرگ خود نمی دانستم
با عشــق، همیشه هم اتاقی بودم!

***

نه خصلتی از جنوب، در من مانده است
نه حال و هوای خوب، در من مانده است
تهـــــــران همه ی دار و ندارم را برد
یک پنجره از غروب، در من مانده است!
 

***

هی زخم گرفته ایم و جان، پس دادیم
هی ماه جوان، به آسمان پس دادیم
ما وارث درد و تیـــشه ی فـــرهادیم
یک عمر به عشق، امتحان پس دادیم

***

در سینه ی من گدازه ای جا مانده است
خاکستر گرم و تازه ای، جا مانده است
وقتی که تو رفتــی دل من مـرد و فقط
در پیرهنم، جنــــــازه ای جا مانده است!

***

سرشار ترانه و غـــــزل، دامانت
با واژه خـــــدا کشید طرح جـانت
آغــوش تو زیبا غــزلی از حافظ
دو مصرع شاه بیت آن، دستانت!

***

پیشواز موعود

(گفت آن که یافت می نشود آنم آرزوست.(مولوی …

 
این شهر، اگر مدینه شد، می آید
تا داغ، مـدال سیـــنه شد، می آید
ای شــیخ، چراغ را کناری بگذار
! آن مرد که یافت می نشد، می آید

***

بدجور کج از ازل بنایم کردند
بر کوه و تل و کتل بنایم کردند
من خانه ی ویران شده ای هستم که
بر روی تن گسل بنایم کردند!

***

هر چند که شعــــر تو، سراسر قند است
زیبــــا و شبیه طـــرح یک لبـــخند است
این دوره زمانه، عـــاشقی یعنی کشک
این دوره زمانه، شعر سیخی چند است!؟

تا به آغوش تو نزدیک شود می میرم
اگر از بوی تو تحریک شود می میرم

عشق یک اسلحه فوق خطرناک شده ست
که اگر رو به تو شلیک شود می میرم

زندگی را مدیون تو و چشمان تو ام
چشم های تو که تاریک شود، می میرم

بعد تو ثانیه ها نبض مرا می گیرند
مستم و تاک، اگر تیک شود می میرم

کارت هایی که فقط فکر قمارت هستند
آه اگر حامل تبریک شود، می میرم

انتقام همه ی دربه دری هایم را
اگر امشب به تو نزدیک شود می گیـــرم

زمستان90
 
 
 

 

غزلی نذر خاک پای حضرت زینب (س):

با داغ مادرش، غم دختر شروع شد

او هرچه درد دید، از آن «در» شروع شد

مادر به او که پیرهن کهنه را سپرد،

دل شوره های زخمی خواهر شروع شد

باور نداشت آتش آن اتفاق را

تا عصر روز حادثه باور شروع شد

جمعه حدود ساعت سه بین قتلگاه *

تکرار قصه ی در و مادر شروع شد

اینجا بجای میخ در و قامتی کبود

اینبار جنگ خنجر و حنجر شروع شد

زینب! بلند گریه کن، اینجا مدینه نیست

حالا که سوگواری حیدر شروع شد

نه باورم نمی شود این سطر « ناحیه »

« والشمرُ جالسٌ » ... سر و خنجر ... شروع شد

می خواستم تمام کنم شعر را، نشد

یک غم تمام شد، غم دیگر شروع شد

خورشید روی نیزه شد و آسمان گرفت

زینب گریست ... خنده ی لشکر شروع شد

یا صاحب الزمان! غم تو ناسرودنی است

بگذار بگذرم ...

اینها گذشت ...

چفیه و سربند را که بست،

تا بوی سیب در دل سنگر شروع شد،

رفتند دسته های عزایی که راهشان

با  « انتقام سیلی مادر » شروع شد

در موج خون، به سمت حرم سینه زن شدند

رنگین شد این غزل دم آخر ... تمام شد

* حدود ساعت سه جان من می رفت آهسته

   برای غرق در دریا شدن می رفت آهسته

   « سید حمیدرضا برقعی »

روایت می کنند از داستانی تلخ و درد آور                             
زمین از چاه، چاه از مرد، مرد از میخ، میخ از در

در و هیزم، در و آتش، در و حمله، در و ضربه                                          
در و پهلو، در و ناله،  در و بچه، در و مادر

و یک دختر قنوتی خواند و با اشک از خدا پرسید                            
  چگونه دشت یاسی می شود یک باغ نیلوفر

همان سیبی که بابا از درخت عرش می چیده                               
همان نوری که می تابید از چشمان پیغمبر

دوای چشم زخم خار در چشمی اهورایی                         
 درون هرم آتش دود شد آتش تر از گلپر

از آن ققنوس رویایی که پر زد در دل آتش                                          
 به روی دوش مردی مانده یک تابوت خاکستر

سلام ای مرد تنها گرد ای مادر تر از زهرا                                    
سلام ای بانوی شبگرد  ای باباتر از حیدر

سیاهی های شب هم درک می کردند در آن شب                               
که از روی کبودت هیچ رنگی نیست بالاتر

تو با تابوت خندیدی ولی با گریه جا مانده                                               
به روی قلب مولا قاب عکس خنده آخر

بخوان برداً سلاما را بخوان تا گل کند آتش                                              
مگر این آیه را از یاد بردی سوره کوثر؟

و ای کاش این روایتها فقط یک داستان می شد                                     
زمین و چاه، چاه  و مرد، مرد و میخ، میخ و در

یک روز فاش می شود که نه دایه، غریبه ایم
یک روز فاش می شود که چه پایه غریبه ایم
وقتی که آیه ی «و نرید...» بحث روز شد
آن روز فاش می شود که به آیه غریبه ایم

جــــاده برگشت می خـــــورد با تــــو از دوباره تولــــــد آدم
هرکه مرد است می شود یوسف هرکه زن بود می شود مریم

 باد و طوفان کلیشـــــه ای بشود می وزانی نسیم در شاخــــه
می فشاری گلـــــوی زلزلـــــه را می کنی قالبم تهــــی از بم

در خراسان تو چه  آســــان است دردها را شفـــای بی تردید
می چکانی به حلــــق هر زخمی قطره قطره دواترین مرهم

 سقف سقــــای خانه ات ابری است در تمام فصـــول می بارد
می شـــود دست های تو کاســــه آب دست مقدست زمــــزم

 کفـــــر اگر با تو گـــــرم بنشیند یا خـــــدا گوید و به پا خیـــزد
تا ببینــــد فـــــراز قلــــه تو نقش بیــــن الملل ترین پرچــــم

زائر از آسمـــــان زمیــــن داری آدمی و فرشتــــه مشتـــاقت
در تو اتـــــراق می کند هر روز راه شیــــری و راه ابریشــــم

باران ببارید و دلم را هوس گرفت
این بوسه ای که بود مرا از نفس گرفت
 
تصویر هیبتش نتوانم ز یاد برد
گوید شکارم و من را قفس گرفت

 این سر به مهر نامه که از سر برون رود
فریاد تازه ایست، کی ای جان بِرَس گرفت!

خونابه بود اشک برویم که آمدی
سر شادی میت که به بانگ جرس گرفت!

دو کبوتر دوجناح لب سیمی بنشستند به ناز

آن یکی عشوه گری پیشه بکرد

پروبالی بگشود از دو طرف

سیم را تاب بداد با کمک باد و دو بال

این یکی سرد نشستست به سیم تابخوران

با نگاهی به کبوتر می گفت

سیم را تاب مده...!

آن کبوتر پی دردانگی و شیطنت سن جوانی

همچنان سیم بتاباند و صدا داد به یار

قوقویش ترجمه ی عشق به او بود

ناگهان توفان شد

قوقوی کفتر ما زوزه ی گرگی شده بود در پی باد

یک زمان نیک بلند شد زجای

نگران از رخ یار

یار اما بی جان

از لب سیم به خاک...

آن زمان کفتر عاشق

هق هقش اشک بشد
شهری خیس بشد از نم باران آیا...؟!