عکسی که با شکسته ی اصلش برابر است

در پرنیان خاطره، یک زن شناور است
یک قامت کشیده و زیبا...که مادر است

لبخند می زند به من از عمق قاب عکس
عکسی که با شکسته ی اصلش برابر است

او روی پله، باز نشسته کنار من
در حرف هاش طعم گیاهی معطر است

دست چروک خورده و رنگ پریده اش
تقویم سال ها غم و درد مکرّر است

از جا بلند می شود و بغض می کند
چشمش پر از حکایت دیدار آخر است

او جاری است در دل من ساده و نجیب
رویای او تداعی یک شعر دیگر است