غريب عالم

غروب سرخ نگاهش به رنگ ماتم بود

غريب شهرِ خودش نه ، غريب عالم بود

چقدر روضه ي كرب و بلا بپا مي داشت

به روي سر در خانه هميشه پرچم بود

برای داغ ِ دل بی‌قرار و پر دردش

همیشه زمزمه ي روضه مثل مرهم بود

شبي كه در تب آتش بهشت او مي سوخت

شكسته قامت و آشفته حال و درهم بود

چه شد که در وسط كوچه ي بني هاشم

پر از تلاطم اشكِ مصيبت و غم بود

شتاب مركب و آقای قد خمیده ي ما

ميان كوچه زمين خوردنش مسلم بود

غم ِ اسارت و داغ ِ جسارت و غربت

چقدر در نظرش كربلا مجسم بود

خلاصه لحظه ي‌ آخر ، زمان تدفينش

بساط غسل و بساط كفن فراهم بود

کنار پیکر او هر دلِ عزاداری

به یادِ بی‌کسی کشته ي محرّم بود

تنی که غرق به خون مانده بود در گودال

سری که بر سر نیزه پناه عالم بود

1385