اي
هزاران ماه يك فانوس تو
آسمان خاكستر ققنوس تو
از هر چه سياهي است دل بريده ام و خود را به آستان نوراني و پر از محبت تو رسانده
ام.
چيزي به همراه ندارم كه تقديم كنم، جز شوق حضوري كه گاه آسمان را به رقص مي آورد.
مگر مي شود صداي نقاره هايت را شنيد و سر از پاي شناخت؟
مگر مي شود به صحن و سراي باشكوهت قدم گذاشت و فرشتگان را نديد كه بال هاي خود را
زير پاي زائرانت فرش كرده اند؟ بارگاه ملكوتي ات پلي است از دل هاي شكسته تا عرش
استجابت. پلي است كه فرشتگان مقرب همواره از آن برايت طبق طبق سلام و صلوات مي
آورند. حالامي نشينم در رواق هشتمين/ زير لب با خويش مي گويم چنين
آقاي من! در روز ميلادت پل هاي زيادي را پشت سر گذاشتم تا به زيارت چشمانت كه چشمه
رحمت الهي است بيايم.
مي خواستم تو را خورشيد بنامم، اما ديدم خورشيد و ماه خود خادمان حرم نوراني تو
اند.
...و ديدم هر ستاره زائري است كه بي قرار رسيدن به آستان با بركت تو است.
...و آسمان چيست؟ جز كبوتري كه دور گنبد طلايي ات در طواف است.
اي درختان پيش رويت سر به زير/ هفت اقيانوس در چشمت اسير
تو غريب نيستي. غريب نوازي! و آغوش گرمت پناه دلخستگان و گرفتاران است.
... امروز ولي خسته از آدم هاي عبوس و خيابان هاي بن بست
خسته از تكرار روزهاي ملال آور/ به بارگاه آرامشت پناه آورده ام
بگذار اعتراف كنم كه زمانه خوبي نيست. چشم ها مي بينند، اما راه را از چاه نمي
شناسند.
مي دانم همه راه ها به تو ختم مي شود.
حقيقت ناب شماييد و خاندان نوراني شما؛ از تو مي خواهم كه بيش از پيش هوايمان را
داشته باشيد.
حالادلم آهوي رميده اي است كه دلتنگ نگاه صيادش شده است. نيم نگاهي از تو كافي است
تا قرار اين عاشق برهنه پاي تو تضمين شود.