شبی از غم های مرتضی
برابری می کند با تمام بار امانت الهی
که تو هر دو را یکجا به دوش گرفته ای
نیفتی ای پهلوی شکسته
دست به دیوار کجا می روی ای صراط مُنکسر
ای کسرۀ زیر نقطۀ بای بسم الله
ای تکیه گاه علی
افتادنت افتادن حسین است از اسب
دست از عباس
چادر از سر کائنات...
کو شب قدر که قرآن به سر از تنگ دلی
هی بگویم بعَلیّ ٍ بعلی ٍ بعلی
مطلعُ الفجرشب قدر، سلام تو خوش است
اُدخلوها بِسلام ٍ ابدیّ ٍ ازلی
اولین پرسش میثاق ازل را تو بپرس
تا الستانه و مستانه بگوییم بلی
همه قدقامتیان را به تماشا بنشان
تا مؤذن بدهد مژدۀ خیر العملی
ای شب قدر کجایی که علی را کشتند
قدرنشناس ترین مردم لات و هبلی
باعث کرب و بلا نیز همانان بودند
نهروان کینۀ صفین به دلان جملی...
کسی آنسوی حسینیّه نشسته است هنوز
همه رفتند شب قدر تمام است ولی
باز قرآن به سرش دارد و هی می گوید
بحسین بن علی ٍ بحسین بن علی