قصیده واره - آتش

چقدر شکوه کند رود، با لبی تشنه
چقدر گریه کند مشکِ بی زبان آتش

گلوی کودک شش ماهه ای غزلخوان شد
دمی که تیر، بخون خفت و شد کمان آتش

کسی ندیده چنین رسم میهمانداری
کسی نداده چنین دست میهمان آتش

چه شعله ها که به پاهای کودکان پیچید
چه زخمها که چنین می زند به جان آتش

چه کرده شمر به گودال قتلگاه مگر
که ناگهان شده دلهای شیعیان آتش

مگر چه آمده بر نعش های در گودال
که شعله می کشد از عمق استخوان آتش

صدای ناله ای از عرش می رسد برگوش
رسیده است مگر تا به کهکشان آتش؟

گمان مبر که در آن سرخی غروب و عطش
رسیده است به پایانِ داستان آتش

چه ها گذشت بر آن کاروان نیزه و سر
گذشته است گمانم، ز هفت خوان آتش

چه ها گذشت به بانوی صبر و بی تابی
دمی که داشت به لب چوب خیزران آتش

بپاست خطبه آتش میان کاخ یزید
تمام شام بلا سوخت از همان آتش 

http://farsnews.com/newstext.php?nn=13930817000287 

http://www.teribon.ir/archives/281117/%d9%82%d8%b5%db%8c%d8%af%d9%87-%d8%b9%d8%b7%d8%b4-%d8%b3%d8%b9%db%8c%d8%af%db%8c%e2%80%8c%d8%b1%d8%a7%d8%af-%d8%a8%d8%b1%d8%a7%db%8c-%d9%85%d8%ad%d8%b1%d9%85.html