سیاه باشد...

از لطمه ی روضه ی غم تو عشق است تنم سیاه باشد/

از بس که مرا همیشه مادر از کودکیم سیاه پوشاند/

پایان وصیتم نوشتم حتی کفنم سیاه باشد/

من کیسه ای از گناه دارم در سینه دلی سیاه دارم/

گفتی که بیا چه عیب دارد گر سینه زنم سیاه باشد/

انگشتر تو بلای جان شد انگشت تو سهم ساربان شد/

پس حق بده روی دست از این پس سنگ یمنم سیاه باشد/

در روضه ی چوب خیزرانت از بسکه گزیده ام لب از غم/

دیگر چه تعجب است اگر من دور دهنم سیاه باشد.../

محسن ناصحی