سلام و هزاران سلام به یاران مهربانم.
وقتتان را نمی گیرم و یکسره می روم سر سهگانی، اما قبلش از اداره کل فرهنگ
و ارشاد اسلامی دلیجان و همینطور سرکار خانم پاییز رحیمی و سرکار خانم مریم اصلانی
و دیگر دستاندرکاران، برای برگزاری نشست به یاد ماندنی «کوتاه مثل آه» در روز
جمعه 30/8/93 بسیار سپاسگزارم.
تقدیم به همهی آن خوبان:
دلنوازند
شاعران دلیجان؛
ای دلیجان دلی مان!
گزارشی از این نشست بخوانید در:
اینجا
از راست: دکتر بهادر باقری، استاد سید علی میرافضلی، بنده و استاد امیر باقری.
(1)
سنگ بردار و بزن
به پرم!
آه! باید بپرم!
(2)
من واقعیام، ای گل قالی!
عاشق نکنندم
گلهای خیالی!
(3)
من به این حسّ تازه پابندم؛
از زمانی که پیرتر شده است
مادر من، شدهست فرزندم.
(4)
گاه کارش اُتراق،
گاه کارش کوچ است؛
زندگی، بازیِ پُریاپوچ است.
(5)
در «قرن قرنطینه»
یک دوست برایم بس،
آن هم خودِ آیینه.
پ.ن: تعبیر «قرن قرنطینه» در این سهگانی، وامیست از دوست سهگانیپردازم، دکتر بهادر باقری عزیز.
