آفتاب جنوب اگر هر ماه
بر زمین بی خیال زل می زد
در محرّم فرود می آمد
با عزادارها دهل می زد
هر محرّم که آسمان از ابر
پرده بر روی ماه می پوشید
مادرم بر تن تکیده ما
باز رخت سیاه می پوشید
بچّه بودیم و گاه چادر او
خیمه گاه عزای ما می شد
سایبانی برای سینه زدن
در غم بی ریای ما می شد
پاگرفتیم در عزای حسین
تکیه شد تکیه گاه قامت ما
قد کشیدیم و قد کشید اندوه
تا بلندای استقامت ما
در نگاه پدر عزای حسین
رنگی از واجبات عینی داشت
مادرم را خدا بیامرزد
مثل او غیرت حسینی داشت
دوست دارم دوباره برگردم
به همان کوچه های خاک آلود
به همان دسته های سینه زنی
به همان روزهای خوب که بود
*بخشو: نوحه خوان مشهور بوشهری