غزل مثنوی تقدیم به فیلم شیار 143
(از زبان مادر و خواهر شهید)
گل های سرخ چادرم بی رنگ شد مادر
از بس که با هر زنگ در انداختم بر سر،
پای برهنه کوچه ها را یک به یک گشتم
با این دل بی صاحبم گفتم تویی دیگر
آی ای تمام شهر دیدی راست می گفتم
این بار هم یوسف به کنعانش رسید آخر
...............
امّا نبودی پنجره از باد سیلی خورد
گل های سرخ چادرش این بار هم پژمرد
آئینه چین تازه بر پیشانی اش افتاد
قلب پر از درد عزیزت کار دستش داد
تا یک شب قبل آن نشان در دست مریم بود
افتاد وقت عقد با اشکی که نم نم بود
الفت گرفت اینجا تمام لحظه ها با درد
خاک کویر اسم تو را باران صدا می کرد
چشمش به در خشکید سرو خانه دور از تو
گنجشک ها رفتند از این لانه دور از تو
در هر گره رازی است بین قالی و مادر
رازی که در دل داشت آن داوودی پر پر
در این تنور آتش به ندرت سرد شد امّا
مادر -به این برکت قسم- داغش نشد کمتر
***
برخیز مادر چادرت را باز بر سر کن
آماده شو باید بگیری قصّه را از سر
گهواره ای را که سپردی دست دریاها
بر دوش موج مردم است امروز پشت در