. باری! اگر خدای جهاندار در دل است
آن کعبه ی سیاه به فتوای من گل است!
زین پس به اجتهاد من از هر قبیله ای،
هرکس که عزم کعبه کند سخت غافل است!
زین پیش اگر که خانه ی حق بود از قضا
دانم همین قدر که کنون عین باطل است!
سنگ است کعبه، هیچ در او نیست غیر سنگ
این حرف راست کج مشنو! گرچه مشکل است
از روح خویش در تو دمیده ست ذوالجلال
پس جان آدمی ست که کالای قابل است
خواهی بیا به سوی من و خواه غرقه شو
فانوس بسته ام که： درین سوی، ساحل است
حصن خدا ، ولایت مولای من علی ست
هرکس که این شنید درین حصن داخل است!
زاهد! مرا به کفر مبندی که این قلم،
زان نی گرفته ام که سر خاک دعبل است! .