در پاسخ به نامه پست قبل استاد محمد بقالان قطعه شعر زیر را برای من ارسال کرد:دل فدای کلامت ای استاد
که به حق شاعری و پاک نهاد
سرو شعرت به بوستان ادب
سایه افکنده بر همه آحاد
زنده کردی دوباره در
نظرم
رقص گلهای باغ را در باد
خاطرات خوش خطر کردن
شاهدان همیشه خرم و شاد
خاطرات پر از شکوفه شعر
خاطرت شاد ای سعیدی راد
قصری از نامشان بنا کردی
تاجی از گل ز نامشان ایجاد
ولی گویا نسیم صبح دمید
چند غنچه ز شاخه ها افتاد
غنچه طبع میرزاده شعر
خواجوی و فروغی و میلاد
عالیان و امیری و دکتر
با زهیری چون گل شمشاد
از کریمی که صادق است و مجید
ناقد و شاعر و رفیق و مراد
شعر بهرامیان و سینا نیز
به غزل کرده بنده را معتاد
گل احسان گل سعید شکفت
باغ اسکندری شکوفا باد
آن زمان طاهری الف فرجام
این زمان مهدی پا به عرصه نهاد
کوکبی بود و نعمت الهی
پیشکسوت ترین این افراد
عادله آمد و سلیمانی
ظاهری و حجاری و مهرداد
آری گلهای چشمه سار هنر
ریشه و اصل خود نبرده ز یاد
شاد زی و سبز همچون سرو
سر بلند و صهی قد و آزاد
پینوشت :
احسان و سعید برادران اسکندری
مهدی طاهری
دکتر رسولی
سینا اسماعیلی
مجید و صادق کریمی
میلاد زنگنه
مهرداد سپهری
سیامک میرزاده