اﮔﺮ ﭼﻪ ﺩﯾﺮ ﺍﻣﺎ ﺍﺷﺘﺒﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ
ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺗﻠﺦ ﺗﻘﺪﯾﺮ ﺳﯿﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﻋﻤﺮﯼ ﻟﺠﺎﺟﺖ ﺳﺮﮐﺸﯽ ﺩﯾﻮﺍﻧﮕﯽ ﺍﯾﻨﺒﺎﺭ
ﻧﺼﯿﺤﺖ ﻫﺎﯼ ﻋﻘﻞ ﺧﯿﺮ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﺭﺍ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ
ﭘﺲ ﺍﺯ ﺗﻮ ﻣﺜﻞ ﻣﺎﺩﺭ ﻣﺮﺩﻩ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺳﯿﻨﻪ ﺍﻡ ﮐﺰ ﮐﺮﺩ
ﺑﻪ ﻓﺮﺯﻧﺪﯼ ﺩﻝ ﺑﯽ ﺳﺮﭘﻨﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ
ﭼﻪ ﻣﺸﮑﻞ ﺳﯿﺐ ﺗﻠﺦ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺷﺎﺧﻪ ﺩﺯﺩﯾﺪﻡ
ﭼﻘﺪﺭ ﺁﺳﺎﻥ ﻣﮑﺎﻓﺎﺕ ﮔﻨﺎﻫﻢ ﺭﺍ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ
ﻏﺰﻝ ﺟﺎﻥ ﺩﺭ ﺩﻟﻢ ﺗﺎﺯﻩ ﻧﮑﻦ ﺍﯾﻦ ﺩﺍﻍ را ﻫﺮ ﺑﺎﺭ
ﮐﻪ ﻣﻦ ﻣﺮﮒ ﺭﻓﯿﻖ ﻧﯿﻤﻪ ﺭﺍﻫﻢ ﺭﺍ ﭘﺬﯾﺮﻓﺘﻢ