مدیترانه

در این کبودی هوا

مدیترانه  شکل قایق کشیده ای در آسمان

پر از ترانه  می رود

چریک نیز خسته تر به قهوه خانه می رود    

نگاه گرم و زنده اش مرا نشانه می رود

تمام سطح شیشه را گرفته است

سلام کرد و سیب شد شکوفه های خنده اش

چه حرف‌های روشنی که بی بهانه می‌رود

صدای زن

به احترام خاطرات چشم او

چه زود بسته می‌شود

ملاحتی است در نگاه ساده ی جنوبی اش

که قارقار سایه ها از آن میانه می رود

چریک تازه می‌شود، مگر به خانه می رود

نگاه مرد قهوه چی

نهیب می زند به من

صدای خشک صندلی مرا به خود می آورد

               هنوز غرق خاطرات آن مسافرم، ولی