به هم گره زده ام بالهای روسری ام را
ببین چگونه به رخ مي کشم کبوتری ام را
اشاره اي است به مشقی که عاشقانه نوشتم
اگر نَشُسته ام انگشتهای جوهری ام را
به هفت سالگی ام مي دوم که سیر بگریم
به این بهانه که پیدا نمي کنم پری ام را
کجاست باغچه ام تا به جای دانه بریزم
به خاک سوخته اش اشکهای مرمری ام را
عروسکی که دلم را گرفته بود به بازی
قبول ميکند آیا دوباره مادری ام را
فقط تو شاهدی ای باد و کوچه اي که دویدم
خدا نکرده پدر نشنود سبکسری ام را
در روزنامه اطلاعات دیروز مقاله ای دیدم با عنوان نقش عفاف و حجاب در عظمت زن .متوجه شدم نویسنده ی محترم در پایان مقاله دو بیت از دو غزل با وزنهای متفاوت مرا در کنار هم آن هم با غلط فاحش وزنی آورده است...که آه از نهادم برخاست...