با سلام.
این غزل را در شهریورماه سال ۸۰ در مکه مکرمه و در فضای آسمانی مسجدالحرام سرودم; که به جهت فرارسیدن ماه عزیز ذی الحجه، تقدیم شما می کنم.
رها از خودم، از حصاری بلند
رهایم در این شور دریاپسند
من از فصل شبهای تار آمدم
من خسته از شامگاهی بلند
خدا، ای خدا، ای خدای همه!
خدا، ای خدای دل دردمند!
عطا کن دلی پاک و نستوه را
که باشم به پیمان خود پایبند
عطا کن دلی را که با یاد تو
رها باشد از ظلمت قید و بند
رها از فراز و رها از نشیب
رها باشد از حلقهی چون و چند
×××
خداحافظ ای زادگاه علی!
خداحافظ ای بارگاه بلند!