سالگرد اميرحسين مومني عزيز برايم چندين تلنگر جديد داشت. اينكه والده مهربانم بدون اينكه بداند به مجلس او دعوت شده بود و اينكه دوستي بعد از يكسال پيامي براي شعر پارسال كه برايش گريسته بودم گذاشت (بازهم بدون اينكه بداند). همه اينها يعني خيلي مانده تا او را بشناسم. با حاج مهدي سلحشور عزيز يادش ميكرديم كه ناخودآگاه گفتم اميرحسين مثل آنهايي كه آرام و پابرهنه از حاشيه ي خاكي جاده راه ميسپرند و كاري به بوق و داد و دود ماشينها ندارند آرام رفت و رسيد.

اميرجان شرمنده ي تو و همه مهربانيهايت هستم. به احترامت و بخاطر بغضم كه حالا يكساله شده با شرمندگي بازهمان شعر پارسال را دوباره ميگريم و مينويسم. ميداني كه التماس دعاهايم را همه جا خرج نميكنم اما جدا التماس دعا...

براي دوستاني كه نميشناسند ميگويم كه اميرحسين، شاعر نوحه ي معروف "تا مشكتو تو آب زدي" بود كه توسط برادرم حاج مهدي سلحشور اجرا شد.

توضيح: احتمالا من آخرين از بچه هاي شاعر بودم كه آخرين بار با او گريستم و آخرين شعري كه آخرين بار برايم خواند و گريست براي حضرت ام كلثوم عليهاسلام بود.

برای امیری که حسین امیرش بود ...

(برای امیرحسین مومنی که امسال میلاد سقای کربلا را ندید.)

پینه های عمیق پیشانیت

حسرت سجده را نشان میداد

و نفوذ نگاه معصومت

ریشه قلب را تکان میداد

صاف و بی ادعا و شیرین بود

خنده های لبان ذاکر تو

چقدر سخت باورم شده که

بوده آن روز، روز آخر تو

آخرین روز شعرهای بلند

شعری از دختر علی خواندی

آنقدر اشک پا پی ات شد تا

وسط راه بیتها ماندی

بغض کردیم و روضه ای کوچک

راه افتاد بین شعر ترت

ام کلثوم گوئیا می خواست

باشد آن روضه توشه ی سفرت

کاغذ شعر تا شد و گفتم:

باغ شعرت همیشه باد آباد!

توشه برداشتی چه زود، امیر!

تازه باغ تو داشت گل میداد

شب میلاد حضرت عباس

یاد آن نوحه های شیرینم

باز مشکست و آب و روضه و... من

یاد آن گریه های دیرینم

رفتی و جای نوحه ها خالیست

بین لبخندهای کوتاهت

حسرتی در دلم نشانده امیر!

شعرخوانی گاه و بیگاهت

رفتی و حسرت نبودن تو

میفشارد گلوی شعرم را

اول عید شعر میشنوم

نفس خسته ی محرّم را