حس پشیمانی

ابرهای بغض ، در رؤیای بارانی شدن

سینه ها دریاچه ای در حال طوفانی شدن

پنجه ی خونین بالش ها پر از پرهای قو

خواب ها دنبال هم در حال طولانی شدن

زندگی آن مردِ نابینای تنهایی ست که –

چشم ها را شسته در رؤیای نورانی شدن

قطره ای پلک مرا بی تاب و سنگین کرده است

مثل اشک بره ها در شام قربانی شدن

خوب می فهمم چه حالی دارد از بی همدمی

پابه پای گرگ ها سرگرم چوپانی شدن

برکه های تشنه می بینند با چشمان خیس

نیمه شب ها خواب گرم ِ ماه پیشانی شدن

خالی ام از اشتیاق بودن و تلخ است تلخ

جای هر حسی پر از حس پشیمانی شدن

چاره ی لیلای بی مجنون ِ این افسانه چیست ؟؟

یا  به دریا دل سپردن ...یا بیابانی شدن