من از همه ی روزهای هفته می ترسم
از صدای نشخوار پنج شنبه ها
بلند بلند شعر میخوانم
در تاریکی
دوشنبه بر زخمم نمکی پنهان میریزد
- از خاکستر مردگان -
از پیراهن های سفید سه شنبه
افتاده بر شلوارهای سیاه جمعه
از مدالهای افتخار که
- بادهای آلوده به کافور چهارشنبه
در طوفانی از ملخ
قبل از آنکه درختها را عریان کنند
بر سینه هایشان برگهای طلایی
سنجاق می کنند –
راهم را طوری با دهانم گره میزنم
که آن را از هم باز نکنند
نه انگشتهای شنبه ی باد
نه عصاهای نیمه تمام سبز
یک شنبه ها
صدای خَردشدنم را می شنوم
در زیر آرواره های ساعت
زمان دایره ای ست
که گذشتنش
چیزی را حل نمی کند
هیچ روزی پایان هفته نیست
راه میروم
در ظهرهای مرتعش تابستان
در
در عصرهای خاکستری پاییز
در من حفره ای ست
عمیق تر از دریاهای مرده
سنگین تر از
اندوه دوره گردان کتک خورده
خون من
خوابگرد مسخی ست
که در رگهایم به دنبال گلوله ای میگردد
من از شعرهایم می ترسم
هیچ چیزی
ترسناکتر از کلمه نیست !