غزل تازه چشم زخم

از داغ خویش گفتم و افروختم تو را

با درد من نساختی و سوختم تو را

تا وصله ی تنم شوی ای ماه دوردست

چون دگمه ای به پیرهنم دوختم تو را

دنیا تو را به نعمت فردوس می خرید

شادم درین مناقصه نفروختم تو را

از دستبرد دشمن و از چشم زخم دوست

در سینه چون جواهری اندوختم تو را

روی سپید دوست، مقامات معنوی ست

موی سیاه دادم و آموختم تو را

علیرضا بدیع / از کتاب آتی