ای نام تو بهترین سرآغاز (روزنامه جام جم)

رسم شایسته‌ای است ، نوشته و سخن را به نام خدا آغاز کردن، چنان که مرسوم است در صدر نامه های اداری نام خدای متعال نوشته می شود.

ونیز رسم خوشایندی است ، بزرگداشت نام خدا ، چندان که هنگام دور ریختن نوشته ها، این نام متبرک را از کاغذها جدا می کنند و در جایی محفوظ می دارند تا نام خجستۀ آفریدگار عالم، در زیر دست و پا نیفتد.

اما در این میان چند نکته شایان تأمل است، یکی این که، نام خدا به عنوان بخشی از نوشته‌های چاپ شده بر سر برگ تلقی نشود ، یعنی در حد عنوان اداری و تاریخ و شماره و پیوست ، به گونه ای که نویسنده و امضا کنندۀ نامه ، از نوشتن نام خدا غافل شوند .

و از آن مهم تر این که وقتی کسی نام خدا را بر صدر نوشته اش می نگارد، یعنی اعلام می‌کند که من هنگام نوشتن و امضای این نامه ، خدای متعال را که دانای آشکارو نهان است ، گواه و ناظر سخن خویش می دانم.

 چنین کسی چگونه ممکن است که در نوشته اش، از حقیقت و انصاف و صداقت روی گردان شود؟

چگونه قابل تصور است سخنی که به نام خدای رحمان و رحیم آغاز شده ، با دروغ و غیبت و حسد و کینه درآمیزد؟

مگر می توان قراردادی را که با نام خدا آغاز شده است، با نیرنگ و بی عدالتی دگرگون ساخت ؟

هنگامی که خبرهای ناگواری از اختلاس و ارتشاء و نقض پیمان و فریب در داد وستدهای کلان منتشر می شود،  دربارۀ ارقام و اشخاص و وابستگی های حزبی و نظایر این ها بحث‌های دراز دامن در می‌گیرد، اما در این نکته تأمل چندانی نمی‌شود که این کاستی ها و ناراستی ها ، با نوشته ها و نامه ها و اسنادی میسر شده  که بر صدر آن ها نام خدای متعال نوشته است و این غفلت از بزرگی و حرمت نام خدا ، از خسارات مادی وآسیب های حزبی و جناحی البته زیان بارتر است.