گوش کن! راوي روايت مي کند
دارد از يثرب صدايت مي کند
کارواني مي رود سوي حجاز
هرکجاي قصه اي با او بتاز
قافله سالارِ ِ راه ِ فتحِ خون
مي رود ، اِنا اليه راجعون!
سرزمين وحي اما ساکت است
سرزمين طور و طه ساکت است
قلب پاک قبله را خون مي کنند
کعبه را از مکه بيرون مي کنند
پاي عقل و عشق مي آيد وسط
راوي اينجا اشک مي ريزد فقط
هرکجا که عشق مي آيد جلو
عقل مي گويد:«بمان» اما برو
راهِ سال شصت، اين راه طويل
راه تاريخ است، ياران الرحيل!
از زمان و از مکان بگذر، بيا
وعده ي ما کل ارضٍ کربلا
با سلام و با نگاه و خنده اي
مي پذيرندت اگر شرمنده اي
مشک ها با آب باران پُر شده
هر اسيري آمد اينجا حُر شده
گوش کن! راوي روايت مي کند
از جدايي ها شکايت مي کند
آه از دنيا که وارون مي شود
قلب قبله از جفا خون مي شود
يک نفر با نيزه و تير آمده
يک نفر با سنگ و شمشير آمده
گرچه تهليل است ذکر ِاين قشون
جاهليت ريشه دارد در درون
جاهليت، گوش را کر مي کند
وعده ها را زود باور مي کند
سفره هاي چرب از مال حرام
دور کرده قلب ها را از امام
راوي اينجا را تماشا مي کند
صفحه هاي سرخ را وا مي کند
مي نويسد: آخرين شب مي رسد
نوبت غم هاي زينب مي رسد
مي نويسد: کاش صد جان داشتم
کاش من هم اذن ميدان داشتم
آخرين شب فرصت بيداري است
خيمه ها در آرزوي ياري است
آخرين شب کارعاشق خواب نيست
بي وفايي رسم اين اصحاب نيست
شب فقط مي فهمد اين اسرار را
شب فقط مي فهمد استغفار را
گوش کن! راوي روايت مي کند
دارد از ميدان صدايت مي کند
روزعاشوراست ، ياران در مصاف
دور سالار شهيدان در طواف
اسب را زين کن بيا در داستان
با صداي راوي اين خط را بخوان:
کيست آيا عشق را ياري کند؟
تا دم ِ آخر وفاداري کند؟
راوي از متنش که بيرون مي زند
با قلم، پا در دل خون مي زند
مين، صداي انفجار و فتح خون
گوش کن! انا اليه راجعون!
مي نويسد: غرق خون مي بيني ام
مي نويسد: مرتضي آويني ام!
گوش کن! راوي روايت مي کند
دارد از مقتل صدايت مي کند...