چند شعر کوتاه نود و پنجی

رفتن جاده، دست خودش نیست
مُرده‌ای را
بی تو روی زمین می‌کشانند
●

کسی شبیه‌تر از من نیست
به سنگ‌های سه پیچ
مگر تو باعث باران خاطرم باشی
و خاک را بتکانی
ازین دریچه که هیچ...
●

کاش
دل برای جا گذاشتن نداشتم
خالیِ مهیبِ بی مروّتی است
●

ما غایبیم و
یار، حضورش همیشگی است
ما نیستیم و هست
ای‌کاش می‌رسید که پیدای‌مان کند
●

بیشتر بهتر باش
نیشتر کمتر ازین
فصل پاییز به تنهایی من می‌آید
تو به زیبایی خود دست نزن
●

چه حالی ندارم
در این روز و شب‌های بی تو
●

اندوه ابر
وقتی که ناگهان
گم کرده راه خانه دریا را
در قاب هیچ پنجره‌ای جا نمی‌شود
●

سبک می‌شود از مصیبت
یکی سر به چاه بیابان
یکی بر سر چارراه خیابان
●

گیج ناباوری رفتنت ام
مثل آن لحظه چپ کردنِ راننده خواب آلوده
●

از خراش خنجر تو، روی قلب
جز دو حرف خسته، هیچ چیز دیگری...
زخمه نیست عشق
زخم بی غرامت است
●

آمدند
تا نماز یادمان دهند
وا شدیم
از همان خدای ساده قدیم هم
●

برق رفته است
خانه با هزار شمع
مثل سنگ قبر مردگان
بیشتر سیاهی‌اش به چشم می‌خورَد
هم مگر تو پلک را...
●

له و لَوَرده
به هم ریخته
کم آورده
نیازمند بهارند آرزوهایم
●

از خنجری که قلب صنوبر را
پاییز کرده است؛
هرگز امید سبز نوشتن چه می‌بری؟