تک درخت

من چون درختی تشنه میسوزد گلویم

تو... ابر باران زایی اما دورِ دوری...

از خشکسالی از عطش، من ناشکیبم

اما تو بیرحمانه خونسرد و صبوری

 #

تو سایه سار آسمانِ هر چه دشتی

تو سر پناه مهربانِ هر چه باغی

دیگر ندارم صبر، کم پیدایی ای ابر

دیریست از حالم نمیگیری سراغی

 #

یکروز سرسبز و خوش و سرزنده بودم

جای تَرک، غرق ثمر بودم زمانی

من شاهد خودسوزی آرامِ خویشم

با این حریق از من نمی مانَد نشانی

 #

شد زخم و زد تاول در آتش، ریشه هایم

از بارِشت آماده ی قطعِ امیدم

داغِ مرا دریاب، جان در ساقه ام نیست

از زندگی یک وقت دیدی دل بریدم

#

تو تکسوار مَرکب بادی، من اما

چون تک درختی بی مراقب در کویرم

در این بیابان شاخسارم گُر گرفته ست

میباری آخر یا که میخواهی بمیرم؟

 #

بیجان منم، تو همچنان بالای کوهی

عطشان منم، تو همچنان سقای رودی

نه! از تو این بی اعتنایی ها بعید است

قلب رئوفت کو؟ تو که ظالم نبودی!

 #

هرجای دیگر هر چه کام تشنه دیدی

نه بُخل ورزیدی نه یک آن دیر کردی

ای ابرِ بارآور! فقط یادت بماند

با من ستروَن بودی و تأخیر کردی

 #

میترسم آن روزی که می آیی به چشمت

تدفین زردِ شاخ و برگم را ببینی

هرچند... میدانم تو از بس بی وفایی

حتی نمی آیی که مرگم را ببینی!

حمیدرضا حامدی

95/11/28