مدتي بود با دل خلوتي نمودم تا جلوتي یابم از حقايق روزگار. تامل در روزگار داشتم و تعامل با خلايق روزگار . حاصل اين خلوت و جلوت و تامل و تعامل بسيار دلگيرم ساخت . طبع زنگار گرفته ام ناشيانه و با بضاعت اندكي كه داشت ابياتي را از سراچه ء دل به پرواز در آورد . عنوان رانده از دايره ي روزگار بر آن نهادم . شايد عنوان مناسبي انتخاب نكرده ام . مهم نيست غرض رساندن و عرضه پيام دل گرفته ام بود كه تقديم دوستان مي كنم .
رانده از دايره ي روزگار
حالا كه چنين بيسروسامان نشسته ام پيداست دست بسته وگريان نشسته ام
دردوره ايكه متاعش بود ازريب وريا پيوسته غمين بوده ،پريشان نشسته ام
درحيرتم ازكارمردم نادان كه درجهان فارغ ازقهقهه ي مردم نادان نشسته ام
دركنارزهد فروشانم و آسوده از گناه ظلمت ستيزم وچون مه تابان نشسته ام
دردوره ايكه تحمل نكنند اهل وفا را آن به كه خموش ازغم دوران نشسته ام
با لب خاموش وچشم اشكبارخويش هرلحظه دراتهام فتنه و بهتان نشسته ام
تاعرصه به سالوس و دغكار رواست چون صيدي رميده ،هراسان نشسته ام
آنجاكه وطن را طرب ازبلبل شيداست دريغاچنين پرشكسته ونالان نشسته ام
چون وزد نسيمي زمهر بخاك ميهنم سالهاست درانتظارباد بهاران نشسته ام
هرچندبه بزم محبت سراپا گدايم ولي چون نگيني بسرتاج سلطان نشسته ام
آنجاكه قطرهء باران حكم كيميا دارد سيلاب سرشكي شده بدامان نشسته ام
گويم غم دل سركشد از قله ي قاف آهي خموشم و به كوهساران نشسته ام
تاچه گويند طبيبان مدعي ازسرنخوت طالب شفايم و درپي درمان نشسته ام
چون لاله سرخ به كنج بيابانم وغريب بيكس وآسوده ازغم باران نشسته ام
چو رانده از دايــــره ي روزگارخويش نظاره به بدعهدي روزگاران نشسته ام
سروده ( قلم ياز )