حیف از تو و لبخندِ تو. ای لحن داودی
وحی آمد انگار آن دمی که در منا بودی
میخواستی قاریِ الرّحمنِ خود باشی
میخواستی باور کنم حاجی! به این زودی...
این حنجره، خاموش! اما رو به آبادی ست
آن خنجرِ آل سعودی رو به نابودی!
از او توقع نیست یک جو غیرت و ایمان
وقتی نمیخیزد از این کنده دگر دودی
.
.
.
ای گرگِ دیوانه!ببین ماهِ مرا کُشتی
نفرین به نَسلت! تسلیت دارد مگر سودی؟!