این سرزمین آریایی

برخی مفاهیم و نشانه ها از فرط تکرار،  چنان واقعی به نظر می رسد که انگار قابل تردید و انکار نیست.

یکی از این نشانه ها ، همین کلمۀ "آریایی" است ، هرکس که دربارۀ ایران حرف می‌زند این کلمه را به کار می برد و دربسیاری از شعرها و سرودها ، سخن از تبار آریایی و سرزمین آریایی است.

سر آن ندارم که دربارۀ ریشه های تاریخی این کلمه حرف بزنم ونیز میزان اعتبار این ادعا که؛ ایران سرزمین تبار آریایی است.

چه این گونه باشد و چه نباشد، اصل سخن در این است که در این روزگار، که دوران ارتباط جوامع انسانی است و سرزمین های دور به هم نزدیک شده است و مردم دورترین کشورها با هم مراوده دارند ، نژادها و اقوام گوناگون درهم آمیخته اند و مفهوم جدایی و تمایزنژادها و رنگ ها سالیانی است که رنگ باخته است،در چنین زمانه ای سخن گفتن از نژاد چه اعتباری می تواند داشته باشد؟

مگر در ایران امروز، و حتی ایران روزگار کهن، تمام مردم از یک نژاد بوده اند؟

یا آن که تمام مردم مگر به یک زبان و گویش سخن گفته اند؟

حتی زبان فارسی که زبان مشترک اقوام ایرانی است، با لهجه ها و گویش های متنوع در گسترۀ سرزمین کهن ایران رواج داشته است ، چنان که مثلا شیوۀ فارسی سخنوران خراسان با شیوۀ فارسی اهل سخن در فارس تفاوت های بارز داشته است.

بر همین سیاق ، ایران ما ، خانۀ اقوام و نژادهای مختلف بوده است و با همین تنوع قومی و نژادی ، همگان خود را "ایرانی" نامیده اند و به این نام افتخار کرده اند.

ارکان هویت ملی ما ، همواره مبتنی بر مشترکات فرهنگی بوده است، مقولاتی مانند زبان فارسی ، تاریخ مشترک، آثار برجستۀ ادبی و هنری، آیین ها و مفاخر فرهنگی و تاریخی هستند که ما را به هم می پیوندند.

در این کشور دیرسال ، در هیچ دوره ای، موضوع نژاد و یگانگی نژادی از عوامل پیوند ملی نبوده است و مفهوم "ایرانی بودن" هرگز به عوامل نژادی ربطی نداشته است، بنابراین دریغ است که اینک در دوران روشنگری و پیشرفت دانش و فرهنگ انسانی،  کسانی با نگاه واپس گرا به مفاخرۀ نژادی و تمایزات حاصل از آن دل خوش دارند و این سرزمین سرشار از افتخار و آکنده از گنجینه های دانش و هنر وفرهنگ را به یک نشانۀ نژادی (آریایی) منسوب کنند.