به تو که می رسم
آینه ها برعکس نشانم می دهند
این شکل اصلا شکل خودم نیست
و این درخت ، روح ماده ی زنی است
که تاریخ را شیر می دهد
که می گوید
فقط پنجره ها می توانند
ساعات طولانی بدون پلک زدن
به جهان خیره شوند
حالا به من پناه بیار
به حاشیه ای که در آن
تنها ستاره هایی که تازه از تخم بیرون امده اند
می دانند ، جهان
فرزند کدامین مرد تنهاست
و این یعنی
من
اصل خودم هستم
با مهر اداره ای که سال هاست تعطیل است.
توضیح:چاپ شده در ششمین مجموعه شعر جشنواره آزاد جوان "ساوالان "