تقدیم به بانویی که وقت و بی‌وقت پناهگاه خستگیها و دلتنگیهای ماست
ای صدای قدمت مژده‌ی باران بهشت!
شد نمک‌زار قم از آمدنت خوان بهشت
ما به یمن قدمت خوانده و ناخوانده شدیم
یک‌به‌یک،لایق و نا‌لایق،مهمان بهشت
از همان روز که خاکت گل و گلدسته نداشت
کوچ کردند به این ناحیه مرغان بهشت
می‌رود سمت خیابان ارم آه اگر
دلِ آدم بشود تنگِ خیابان بهشت
کودک و پیر و جوان در حرمت حس کرده‌است
بازگشته‌است به امنیت دامان بهشت
تو به هر پنجره لبخند رضایت بزنی
می‌شود باز نگاهش به خراسان بهشت
*
شعر گفته است در اوصاف تو ای آینه‌جان!
این غباری که نشسته‌است بر ایوان بهشت
اعظم سعادتمند