من روزي هر ساله ام را از تو دارم

هر شب دل من سائل باب المراد است

آنجا که حاجتمند درگاهش زياد است

آنجا که اميد و پناه آخر ماست

آنجا که اوج هر توسل يا جواد است

جز آستان تو پناهي که نداريم

اين استغاثه با تمام اعتقاد است

بي لطف تو از دست خواهد رفت عبدت

يک گوشه چشمي! سائل تو خانه زاد است

ماها کجا و سائلي آستانت

بر خاک راهت آسمان هم سر نهاده ست

آقا شفيع ما به درگاه خدايي

وقتي که جودش را به چشمان تو داده ست

مداح چشمانت کسي غير از خدا نيست

بر ما مگيري خرده، واژه کم سواد است

در مشهد سلطان ايران هم که هستيم

دلهاي ما پروانه‌ی باب الجواد است

آقا دل من در هواي کاظمين است

در حسرت يک بوسه بر قبر حسين است