شاید شعر

نتیجه ی احساس ظلمی

بی دلیل و بی انتهاست ...

                         " بیژن جلالی "

ای ردیف همه ی زندگـــــــی ام چشمــانت ..

شعر آمیختــــه با شادی و غـــــم چشمانت

شب بی تـــو شب بی ماه دلـــــم می لرزد

باد مــــی آیــــد و ناگــاه دلــــم مــــی لرزد

باد می آیــــد و از پنجــــره غــم مــــی ریزد 

خاطـــــرات تو مــــرا باز به هــــم مــــی ریزد

شب به شب در نفسم بغض غزل می گرید

شب به شب این زن زانو به بغــــل می گرید

جای آغــــوش تو در دامـــن غم می خوابــــم

و چه شبهاست که با یاد تو کــــم می خوابم

خانــــه از عطـــر نفس های تو خالی مانـــده

همه هستند ولــــی جای تو خالــــــی مانده

مثل آیینــــه ای از آه .. دلم مـــــی گیـــــرد ..

خسته ام خسته ... از این راه دلــم می گیرد

با من ِ خسته کمـــــی راه بیا می ترســــــم

من از این فاصله ها فاصله ها مــی ترســــم

از دل فاصــــــله هــــایــــم گله دارم با تـــــو ...

گله ایــــن است که مـــــن فاصله دارم با تـــو

بی تو شب های غــــم انگیز ِ بدون ماهـــــم

حوض بی ماهـــــی ِ لبریـــزِ  بدون ماهـــــــم

شعـــــر آمیخته با شادی و غـــــم چشمانت

ای ردیف همــــه ی زندگــــی ام چشمانت ...

*این شعر یه کار تمرینی بود تو کلاس دوشنبه های استاد شرافت...