رسم سخن گفتن از انتظار موعود ،این نیست.

این دوسطر از یک ترانۀ مشهور است :

فقط بگو کدوم هفته کدوم روز ، کجا منتظر رسیدنت شم

می خوام کاری بدم دست خودم که ، خودم بهونه اومدنت شم

وقتی آن را می‌خوانیم ، نخست متوجه اشکال قافیه می شویم ( اومدنت – رسیدنت) هم قافیه نیستند و پس از آن لحن طلبکارانه و تهدیدی در بیت به ویژه در مصراع دوم ، اما اگر بدانیم که این ترانه ، دربارۀ انتظار ظهور امام زمان علیه السلام است ، آن گاه کاستی‌های ادبی و محتوایی آن بیشتر به چشم می آید.

سایر سطرهای این ترانه مانند بسیاری از سروده هایی از این دست، پر است از غلط های بارز در وزن و قافیه و نحو زبان ، اما از میان تمامی این کاستی ها ، آن چه مهم تر است یادآوری این نکته است که سخن گفتن از انتظار موعود به عنوان یکی از ارکان اعتقادی شیعی ، مقدماتی دارد ، که نخستین آن آشنایی اجمالی با فرهنگ انتظار و فلسفۀ قیام آخرالزمان است.

سطرهایی از این قبیل نشانۀ بی توجهی به فرهنگ انتظار است:

تو همون ستاره پوشی
که هنوز جمعه هامو
گريه بارون می کنه
نگو شاید به نگاهت نرسم
حتی فکرش منو داغون می کنه

نمی توان به تصور صمیمیت و لحن عاطفی، امام عصر(عج) را با تعابیری از این دست مخاطب قرارداد:

ردپاتو از ترانه هام نگیر

و یا با جملاتی بی معنا و آشفته از این دست:

ناجی فاصله هام جهان من

بی پناهه اگه راستشو بخوای

سخن گفتن از حادثۀ عظیم ظهور منجی عالم و قائم آل محمد علیهم السلام با تعابیری سست از این قبیل :

بیا تا کفترا دورت بگردن

براشون هر قدم دونه بپاشی

نشانگر بی توجهی به عظمت موضوع است ، به هر حال این شیوۀ سخن گفتن از امام زمان و موضوع انتظار فرج آن حضرت ، چندی است که در ترانه ها و شعرها رایج شده است که حاصل بی توجهی به ارزش محتوایی سخن و تطبیق نشانه ها و لحن با آن است.

دربارۀ موضوع انتظار فرج امام عصر علیه السلام چند نکته را که در این گونه سروده‌ها مغفول است یادآوری می کنم:

1- زمان ظهور، تنها به تقدیر الهی است و هیچ تأخیری در آن نشده است ، وظیفۀ منتظران ، دعا برای تعجیل در فرج است و نه بازخواست دربارۀ دلایل تأخیردر ظهور!

2- امام زمان علیه السلام ، غایب از انظار است اما در میان مردم زندگی می کند و از حال مردم به ویژه شیعیان و محبان خود با خبر است .

3- انتظار فرج ، وظیفۀ شیعیان و تمام مسلمانان است، این انتظار مایۀ امید و توکل است و اصلا بهانه ای نیست برای ناامیدی و شکایت از طولانی شدن و اظهار خستگی از انتظار.

4- مقام حضرت صاحب الزمان(عج) به عنوان آخرین حجت خدا در جهان، والاتر از آن است که با تعابیر مربوط به شعرهای عاشقانۀ جسمانی و کامجویانه بیان شود، صمیمیت و لحن عاطفی ، هرگز نباید دستاویزی باشد برای نازل شدن سطح کلام و لحن سخنی که مخاطب و موضوعش حجت خداست.