مرمره (10) | خشم صاعقه

 خشم صاعقه

 صبح است و باز مرمره خندان است

 آسوده از حوادث دوران است

آغوش می­ گشاید و می­ بندد 

مست است و عشوه­ هاش فراوان است

امواج گیسوان نظرگیرش

در انحنای باد پریشان است

          ***

 یک­باره خشم صاعقه می­ جنبد

حس می­ کنم که اول توفان است!

فریاد سرخ می­ وزد از هر سو 

دریا در آستانه­ ی طغیان است

انگار می­ رسد شبحی از دور 

چیزی شبیه وحشت عریان است

ترکیب این شگفت هیولایی

از دیو و جن و  غول بیابان است

موجود منکری که سرش تنها 

ترکیب آرواره و دندان است

یک­ پای او در آن­ طرف تاریخ 

پای دگر در این­ سرِ میدان است

در زیر پاش هرچه که می­ بینی

از هست و نیست یکسره ویران است

خون می­ چکد از آتش ناخن­ هاش

خونی که رنگ خون شهیدان است

صد مهره بسته است به تسبیحش

کز دانه­ های کلّه­ ی انسان است!

روی صلیب گردنش آویزان

صدها هزار جمجمه جنبان است!

این یک هنوز در هوس شاهی

آن یک هنوز گوش­ به فرمان است

آن از گروه دولت عثمانی

این از نژاد مردم یونان است

این از تبار سلسله­ ی رومی

آن از سپاه فاتح سلطان است

غوغای گیج جمجمه­ ها در آب

چون گلّه­ های بی­ سروسامان است

           ***

شاعر نشسته این­ طرف ساحل

مبهوت و گیج و خسته و حیران است!

دریا ولی هنوز همان دریاست

مست است و عشوه­ هاش دوچندان است

رو می­ کند به شاعر و می­ خندد 

یعنی: «از این قماش فراوان است

این عادت همیشه­ ی تاریخ است

این اقتضای عالم امکان است

آن نقش جان­گداز که می­ دیدی

آن روی سکه است که پنهان است

این روی آن بهار و گل و سبزه

آن رو کویرِ خشک و زمستان است

در چشم من که چشم اساطیری­ست

این­ هر دو از نظایر یکسان است».

          *** 

دریا اگر چه شاد و غزل­خوان است

شاعر ولی هنوز پریشان است

استانبول/۱۳۹۲