مناسك
تدفين و آيينهاي گورستاني در آثار داستاني صادق هدايت، تازه ترین مقاله ی من است که با همکاری آقای سیامک نادری در مورد دقت مثال زدنی صادق هدایت به آیین های تدفین نوشته شده است.این مقاله در فصلنامه ادب پژوهي ( شماره ۲۲ ، زمستان ۱۳۹۱) چاپ شده است.
كانون توجه اين مقاله، تركيب ويژهاي از مرگانديشي و فرهنگشناسي در آثار داستاني
هدايت است. بازپردازي شيوههاي
مختلف تدفين و سازههاي گورستاني، به ياري دانش
باستان شناسي و مردم شناسي و برحسب فرهنگ، تمدن، سنن، آيينها و
مناسك مختلف، نشان دهنده ی درنگ شايسته ی هدایت در اينگونه
باورهاست. هدايت در داستان پدران آدم، روايتگر مرگ يك انسان ـ ميمون و در داستانهاي تاريكخانه، بوف كور، تخت ابونصر،
آفرينگان و آخرين لبخند، به ترتيب، روايتگرِ مرگ انسان عهد سنگ، عهود فلزات و آهن
و دورانهاي پس از آن، ازجمله زمانه پادشاهان كياني و نيز
دوران معاصر است. اين روند حتي تا دوران ناديده ی بشر هزاران سال بعد نيز ادامه مييابد. بر پايه ی اين پژوهش شايد بتوان از نظمي تسلسل يافته در داستانهاي صادق هدايت سخن گفت كه رويكردي تاريخمدار را دنبال ميكند.
متن مقاله را میتوانید از طریق این لینک بازیابی کنید: http://www.guilan.ac.ir/news/index.php?a=06910