مرمره (5) | پروانه های بی پروا

پروانه های بی پروا 

ای که همواره لبت مایه­ ی دل­ مشغولی­ست

چندماهی­ست که چشمان تو استانبولی­ست

مردمک­ هات دو پروانه­ ی بی­ پروایند

خنده­ های تو پر از شیطنت شنگولی­ست

پشت هر پلک زدن زلزله پنهان داری

گر چه در ظاهر آن، حادثه ­ای معمولی­ست

زندگی را به سر زلف تو آویخته­ ام

و غمم نیست بگویند که نامعقولی­ست

طعم این واهمه تلخ است، تو لبقند بزن

ای که همواره لبت مایه­ ی دل ­مشغولی­ست

                                                                                           استانبول/زمستان1391

نوروزی باشید و شیرین و شکرین بمانید