مرمره (2)- برف استانبول

برف آمد و زمین و زمان روسپید شد             

                          ایام ما به دیدن رویش سعید شد

یک­رنگ و سربه­زیر فرود آمد و نشست 

                       حال و هوای حوصله­ی ما جدید شد

با مژده­های سبز بهاری فرا رسید 

                        ذهن درخت غرق امید و نوید شد

                             ***

با آن­که هرکجای زمین را سپید کرد 

                  دریا ولی هرآن­چه دلش می­کشید شد:

هر جا لبش رسید به لب­های مرمره 

                        در او فرو خزید و در او ناپدید شد

چون عاشقی که تشنه­ی آغوش دلبر است 

                آن­جا ز خود گذشت و همان­جا شهید شد

                                     استانبول/ زمستان1391