خداحافظـی کردم
با لبخندش
که لابه لای بوتــه های زندگـی می درخشید
و جایی بین همین علف ها خوابیدم...
" به خاطره ی سوخته ی شاه گل...
عروس مــی شوم امشب عروس خانـــه ی اندوه ..
دلــــم گرفتـــه پـدر جــــان بخـــوان ترانـــه ی اندوه
بخـــوان صدای تـــو خوبست بخـوان که باز برقصـــم
بخــوان زمینـــه مهیـــاست در این زمانــــه ی اندوه
به سوز و سازِ صدایت .. به رقص یا کــه به گریــه؟
بگـــو چگــونــه بچرخـــــم در ایـــن میانــــه ی اندوه
غروب ساحــــل چشمت گرفتــــه نم نم بـــاران ...
نگاه تـــو پـــر ِ مـــــوج و دلـت کــــــرانـــه ی اندوه
به یــاد خاطــــره ای دور گذاشتــــم سر خـود را
به جای دامــن مـــــادر بـــه روی شانــه ی اندوه
دلــم گرفتـــه بخوان باز که جبـــر می بــرد امشب
مرا به خانــــه ی خان و تو را به خانـــه ی اندوه ...