"سرود بلند انسان"

 دل سروده ای است که نمی دانم می توان نام شعر را بر آن نهاد یا نه؟ اما دلتنگی های شاعری است که کلبه ی دلش را خانه تکانی کرده است و...

زِ هر شكوفه گلي دميده ، سلام باران به گل رسيده

دوباره گلدان كنار ايوان،  گرفته ميلاد نورسيده!

من اتفاقي شبيه سيبم،  اگر كه محجوب و دلفريبم

خدا به آغوش نا شكيبم،  چه عطر شيريني آفريده

پر از قيامم پر از قنوتم ، اگرچه من زاده ي هبوطم

صداي هر ناله ي سكوتم،  به سمت هفت آسمان وزيده

منم كه خمر سبوي تاكم،  منم كه معجون آب و خاكم

شرابم اما حلال و پاكم، كه نور حق بر تنم دميده

نه آفتابم نه ماه تابان، درخت صبرم در اين بيابان

كه دست بخشنده ي بهاران ، لباس بخت مرا بريده

زدام صياد غم جدايم، پرنده اي از قفس رهايم

كه آسمان روي شانه هايم ، غرور بال و پري كشيده

نه آفتابم نه ماه تابان، من آتشم در دل زمستان

منم سرود بلند انسان، حقيقتي در دل قصيده!