سرشاری

صبح است و می درخشی ، هشیاری ات مبارک

ای جویبار جویا ، سرشاری ات مبارک

بودای چشم در راه ، از خویش گشتی آگاه

زیر درخت بادام ، بیداری ات مبارک

دردا که روزگاری، خود بودی و غباری

اکنون  چه بی  شماری ! بسیاری ات مبارک

ای خاکی پذیرا ، رستی ز چون و زیرا

در محفل الستی ، این آری ات مبارک

چه بی بلند و پستی ، تا دور دست هستی

فرخنده باد مستی ، همواری ات مبارک