شفا

خوشا که هیچ ندارم ، خدا گرفت از من

سپاس ، روحِ نزارم شفا گرفت از «من»

نه وهم بود و نه رؤیا ، قبول شد نذرم

به کفشداری هفتم ، مرا گرفت از من

به مشهد تو ، شهود تو مستجابم کرد

هزار حاجت سنگین ، دعا گرفت از من

به کیمیاگری لا اله الا الله

رسیده بودم و گنبد طلا گرفت از من

گرسنه بودم وتشنه ، چه سفره ای گسترد!

هزار کاسۀ خالی نوا گرفت از من

روایحِ ملکوتی رواج خواهد یافت

که عطر عرشی نابی صبا گرفت از من

سرشک بود و دمی پیش ، رنگِ شعر گرفت

نگفته ، شعرِ ترم را رضا گرفت از من

عجب گداییِ رندانه ای تغزل کرد

سپیده سرزده آمد ، تو را گرفت از من