ما که جوانان آینده
ساز هستیم و افق هایی روشن تر از نورافکن های استادیوم پیش روی ماست ، در ایام
تابستان اگر چه به مدرسه و دانشگاه نمی
رویم اما یک لحظه هم از دانش آموختن و تجربه اندوختن غافل نیستیم.
در همین چند روز اخیر
نشسته ایم و چشم و گوش مان را باز کرده ایم و داریم از مباحث نمایندگان مجلس
دربارۀ وزیران پیشنهادی کابینه ، درس می آموزیم و حتی لذت می بریم.
ما جوانان آینده ساز
از جلسات بررسی صلاحیت وزیران هزاران نکته آموختیم، یکی از یکی بهتر و خوشگل تر !
در اینجا برخی از آن ها را برای بهره برداری عموم عرض می کنیم.
1- ما از مباحث مجلسیان آموختیم که سخنرانی ، هر
چه قدر هم که کوتاه باشد باید بیشتر از هر چیز به سلام و احوال پرسی و تقدیر و
تشکر و تبریک و تعارف بپردازد ؛ نمایندۀ مجلس وقتی می خواهد نام وزیر پیشنهادی را
ببرد باید حد اقل به اندازۀ چهار پنج لقب، دورخیز کند مثلا بگوید: برادر بسیار
ارجمند و خدوم و شایسته ودلسوزمان جناب آقای دکتر جان ! وزیر محترم پیشنهادی
2- ما جوانان یاد
گرفتیم که وقتی کسی دارد سخنرانی می کند و فریاد می زند، حاضران در مجلس باید
مشغول چاق سلامتی با دوستان خود باشند، یا با تلفن همراه حرف بزنند یا اصلا در
محوطۀ مجلس قدم بزنند و پیاده روی کنند که برای سلامت شان مفید است لابد.
3- از نمایندگان ملت
آموختیم که ؛ شعر گفتن به آن سختی ها هم نیست که معلم ادبیات مان می گوید که؛ شعر
باید وزن و قافیه و معنا داشته باشد.
شعر اگر شعار داشته
باشد کافی است و به وزن و قافیه و حتی
معنا نیازی ندارد. آدم اگر نمایندۀ مجلس باشد خود به خود می تواند شعر هم بگوید ،
بی زحمت مطالعۀ دیوان ها و آموختن مقدمات شاعری!
چنان که آدم اگر صاحب
منصب باشد می تواند رئیس باشگاه ورزشی بشود، بی آن که حتی یک روز دنبال توپی دویده
باشد یا در یک مسابقۀ ورزشی حتی به عنوان تماشاگر حاضر شده باشد.
4- از همه مهم تر این
که از این بزرگان آموختیم که هیچ کدام شان ، مشتاق پست و مقام نیستند و هیچ رغبتی
به وزارت ندارند، تقریبا تمام عزیزان پیشنهادی برخلاف میل شان و با خواهش و التماس
دیگران و در حالت رودربایستی ناگزیر و با اکراه تمام این مسئولیت را پذیرفته اند
همان طور که ده ها سال است بر خلاف میل باطنی شان همواره مجبور بوده اند به هر شکل ممکن مسئولیت های مهم و پست های کلیدی
داشته باشند و البته حواس شان بوده است که هرگز کلید این پست های کلیدی را به
دیگران و به ویژه به جوانان متخصص ندهند.
5- از کارنامۀ پربار
عزیزان دائم مقام ، یاد گرفتیم که تخصص نداشتن هرگز بهانۀ گریز از مسئولیت نیست،
مدیریت اقتصادی و سیاسی و فرهنگی و اجتماعی و علمی و حتی ورزشی و هنری ، هرچه که
باشد مدیریت است و مدیریت بهترین فرصت برای کسب تجربه و تخصص و ایام فراغت برای
ادامۀ تحصیل است.