مریض تختِ 111

شبح به چهره ی من، خسته بی صدا مرموز

دوباره خیره شد و لحظه ای توقف کرد

شبح که صورت آیینه بود، مشتی قرص

گرفت رو به من و مرگ را تعارف کرد !

* * *

شبح در آینه آتش گرفته بود، اما...

شبیه پیکر آیینه ها تنش یخ بود

شبح که سایۀ من بود وعکس ماتِ خودم

مثال بارزی از زمهریر و دوزخ بود

* * *

در آن جهنم قطبی، من و دلی بی تاب

که از غریبی و وحشت به سینه سر می کوفت

در آرزوی رهایی، دلی که پی در پی...

به میله های قفس چون پرنده پر می کوفت

* * *

به خواب رفتم و دیدم کنار نهر عمیق

شبانه آمده بودی که آب برداری

صدایی آمد و بادی شدید باعث شد

که مثل پیرهنت پیچ و تاب برداری !

* * *

رسید باد به امواج و ترس تاریکی...

تو را زمین زد و آشفته گشت خواب قنات

اگر به موقع از آنجا نمی گذشتم من

تو غرق میشدی آن شب به قعر آب قنات

* * *

از اتفاق، دلم با تو آشنا شده بود

تو تک ستاره ی این قلبِ نا امید شدی

شد آسمان من اما دوباره ابری و تو

در انتهای شبی تیره ناپدید شدی...

* * *

ندید هیچکس اندوه و التماست را

کشاند فقر و نداری تو را به بختی شوم

ربود عشق مرا ازدواج ِاجباری...

گذاشتی عوض حجله پا به بختی شوم

* * *

کجایی ای گل مأیوس ِتن سپرده به باد ؟

خزان نحس، سرت را نخورده بود ایکاش

نمی گرفتمت از نهر، بهتر از این بود !

تو را همان شبِ سرد آب برده بود ایکاش

* * *

هنوز غرق خیالات بودم و هذیان...

که جیغ و دادِ زنی ناگهان به گوش آمد

که؛ معجزه ست خدایا... بیا ببین دکتر !

مریض تختِ صد و یازده به هوش آمد