مصاحبه با عارفه دهقانی

عارفه دهقانی

1-خانم دهقانی! مصاحبه‌ی خود را با این سؤال آغاز می‌کنم که

در رابطه با اشخاصی که نام می‌برم و همه‌ی آنها خانم هم هستند،

نظر خود را به تفصیل بگویید.

جامعه‌ می‌افتد را مطرح می‌کنند و معمولا از شعرای فعالی هستند که سعی می‌کنند

در زمینه شعر خود را نشان دهند و کاری داشته باشند.

به عنوان مثال در رابطه با شهادت «مصطفی احمدی روشن» ایشان شعر خوبی

سرودند و یکی از شاعران فعال انقلاب هستند.

جایگاه ویژه‌ای داشتند و کسی نبودند که قضیه شعر را بدون پشتوانه‌ی

علمی شروع کرده باشند و فعالیت‌های زیادی در زمینه مذهبی از

جمله‌ی ترجمه قرآن داشتند.

و کلاً سبک کار مرا عوض کردند و اولین شعرهای من را که همه دیده بودند

و تشویق کرده بودند را ایشان گفتند همه‌اش را بریز دور!

می‌توانند برای آشنایی بیشتر به شعر نزد او برود و این مقدمه‌ی آشنایی

من با خانم «وحیدی» شد.

به ایشان بها داده نشد. اگر شما به شعرای مرد هم عصر و هم سن و سال

ایشان نگاه کنید، می‌بینید که به شعرای مرد خیلی بیشتر توجه و بها

داده شده است تا ایشان. ولی به او با وجود اینکه از شاعران خوب و بزرگ

انقلاب ما است و شاعر این چنینی کم داشته‌ایم، توجه ویژه نشده است.

مناطق جنگی می‌رفتند و عکس‌های آن هم موجود است.

و باید به او توجه بیشتری شود.

حتی کنگره‌‌های شعری به نام «خانم کاشانی» برگزار می‌شود.

است که یکی از آنها را «نهاد کتابخانه‌ها» و دیگری را

«اداره ارشاد کاشان» برگزار کرده است.

عارفه دهقانی

به عنوان یک الگوی زن شاعر بعد از انقلاب؟

بیشتر سبک کهن کار می‌کردند.

برای ما یک مقدار قدیمی به حساب بیاید.

و همگام با وقایع و به روز شعر می‌گفتند.

که اگر بخواهیم یکی از شاخصه‌های مهم شعر انقلاب را بررسی کنیم

همگام بودن شاعران با وقایع انقلاب است درست است؟

انقلاب شعر گفتند؟ مثلا برای شهادت شهید صارمی که 17 مرداد است

آیا برای آن خبرنگار شعر گفته شده است و یا نه؟ یا مثلا در رابطه با

ترور شهدای هسته‌ای شعر گفته شده است؟ فکر می‌کنم از ابتدا

اینگونه نبود و از لحاظ شعری به آن دقت نمی‌شد.

جوانان دادند. همین الان در خیلی از سایت‌ها و یا سایت «شاعران پارسی زبان»

که توسط خود «آقای قزوه» اداره می‌شود و یا سایت «شهرستان ادب» که

توسط «آقای مؤدب» اداره می‌شود، می‌بینیم که در آنها در رابطه با وقایع انقلاب

و حتی وقایع جهانی مانند «حادثه کشتار مسلمانان در میانمار» خیلی کار می‌شود

و یا «شهرستان ادب» یک فراخوان در رابطه با «انتظار» داد که بچه‌ها شعر بگویند

و یا در رابطه با شهدای هسته‌ای و «شهید احمدی روشن» شعر گفته شد.

برای «شهید رضایی نژاد» هم شعرهای زیادی گفته شد.

چنینی گفته نمی‌شد. البته داشتیم، ولی خیلی کم. مثلا

«محمد حسین جعفریان» در رابطه با بوسنی یکسری شعر جمع کرد،

ولی تا یک مدتی شعرهای آن چنانی در رابطه با وقایع انقلاب به صورت

جدی گفته نمی‌شد. این دلیل را کجا باید جست و جود کرد؟

باید همیشه یک منبعی باشد که آن‌ها را به جوش بیاورد و برای شاعر انگیزه‌ای

را ایجاد کند. همین که خود جامعه نسبت به یکسری از وقایع حساسیت بیشتری

نشان می‌دهد یا وقتی شاعران بزرگی که الگوی بسیاری از شاعران دیگر هستند،

نسبت به یک وقایعی حساسیت بیشتری نشان می‌دهند و شاعران دیگر را هم

در آن زمینه دعوت می‌کنند، خود این عامل انگیزه‌ای می‌شود تا بقیه شاعران به

پیروی از استاد و الگوی شان این قضیه را دنبال کنند. شاید در آن زمان که این کارها

صورت نمی‌گرفت، به این دلیل بود که بزرگان ما به وقایع و اتفاقات توجه‌ای نداشتند

و با آنها همگام نبودند.

و بعد شاعران شعر بگویند؟ در زمان انقلاب و جنگ شاعران اثرگذاری

بیشتری داشتند و دارای استعدادی بودند که خودشان فضا ایجاد

می‌کردند. یعنی به نظر شما الان هم این گونه است؟

یعنی یک حرکتی بود که تمام ملت دارای شور و هیجان انقلابی بودند.

خصوصا شاعرانی که یک هدف مشخص و طولانی مدت داشتند که بر روی آن

کار می‌کردند. مثلا یک موقع‌هایی که اتفاق لحظه‌ای پیش می‌آمد، مثلا شهادت

دانشمندان هسته‌ای که پیش می‌آید، آن موقع است که می‌گویند بهتر است

یک حرکتی شروع شود تا بقیه هم در آن مسیر حرکت کنند.

مناسبت‌های انقلابی کمتر شعر گفته می‌شود، فضایی به نام

فضای اعتراض، بیشتر مورد توجه واقع می‌شود و افرادی مانند

«علیرضا قزوه»، «مرحوم احمد مزروعی» در این فضا گاهی شعر

می‌گفتند. نگاه شما به شعرای اعتراض و این چند شاعری که

نام بردم چیست؟ حال می‌خواهید صحبت خود را روی این دو نفر

متمرکز کنید و یا نه کلی بفرمایید و شروع کنید از فضای شعر

اعتراض سال 68 - 67 یعنی با سرودن «از نخلستان تا خیابان»،

«علی رضا قزوه» تا امروز که «مهدی سیار» در کتاب «خوابی عمیق»

که به برخی مسئولین می‌گوید:

خلاف میل شما چرخکی فلک بزند/

به پاسبان محل بسپرید نگذارد/

گرسنه‌ای سر این کوچه نی لبک بزند/

امیر قافله که گیرم عزم جنگ کند/

نشسته‌اند سواران که را محک بزند"

"همسایه ز همسایه خود بی‌خبر است" که یکی از رباعی‌هایش است.

در این رابطه یک مقدار صحبت کنید و اگر در زمینه شعر اعتراض،

خودتان هم فعالیت دارید بفرمایید.

این است که در جامعه ریزبین باشد و مانند یک طنز پرداز حوادثی را که فکر می‌کند

کم‌کم دارد بزرگ می‌شود را با شعر خودش باید هشدار دهد و در مقابل آن باید

بایستد. به قول شما بعضی از کارهای «آقای قزوه» و «آقای سیار» و

همچنین کارهای «خانم مریم آریان» که بعضی از آنها را من دیده‌ام،

مربوط به شعر «اعتراض» است. به نظرم شعر اعتراض باید وجود

داشته باشد و یکی از مسئولیت‌های شاعر است؛ زیرا باید مشکلات را

با قلم خود یادآوری کند و آن را انتشار دهد و با این کار خیلی می‌تواند

در جامعه تأثیرگذار باشد.

عارفه دهقانی

رفت و آمد داشتم و کارهای طنز را خیلی زیاد مطالعه می‌کردم و کارهای

«آقای فیض» و «آقای سعید بیابانکی» را زیاد می‌خواندم. حتی «آقای فیض»

مرا خیلی تشویق می‌کردند و رباعی‌های طنز مرا اصلاح می‌کردند.

به همین دلیل یک زمانی به این زمینه کشش پیدا کردم؛ ولی بعد از مدتی

به این نتیجه رسیدیم که در این زمینه نمی‌توانم زیاد ادامه دهم، چون بیشتر

تمایلم به کار آئینی است. ولی گاهی به صورت جسته و گریخته و با توجه

به اتفاقاتی که در جامعه می‌افتد طنز هم می‌گویم.

که در شعر «فروغ» هست یا در شعر خانم‌های دیگر، شما چقدر از

آن اصطلاحات در شعرهای‌تان استفاده می‌کنید،

واژه‌هایی مثل عروسک و ...؟

چونکه دو، سه سال است که به صورت جدی در حوزه‌ی شعر آئینی کار می‌کنم

و اگر هم قرار باشد که نگاه زنانه داشته باشم نگاه زنانه‌ام در رابطه با

عاشوراست و یا حضرت علی اصغر (ع) است و این نگاهم خرج اشعار آئینی

می‌شود.

عارفه دهقانی

بسیار تأثیرگذار بودند که «آقای صفر بیگی» رباعی در مورد ایشان دارندومی‌گویند

«زخمی که نمایانگر درد می‌باشد/ با چسب نمی‌توان دهانش را بست»

او شاعریست که درونش دردهای بسیاری هست.

یادم هست که هنگام فوت «دکتر امین‌پور» ما یک کلاس همزمان با

«دکتر ترکی» داشتیم و بچه‌هایی که با «دکتر امین‌پور» کلاس داشتند،

سر کلاس ما آمده بودند و در آن کلاس «دکتر ترکی» از ابتدای کلاس تا

انتهای آن اشک می‌ریختند و من فکر نمی‌کردم که چنین درون متلاطمی

داشته باشند. در آن چهار سالی که من با ایشان کلاس داشتم خیلی

به هم ریختند و یک مقداری از آن دردهای‌شان را احساس می‌کردم که

یک موقعی بیان می‌کردند. با توجه به اینکه ایشان اهل جنوب هستند،

خیلی از حوادث را دیده‌اند و به نظرم دردهای زیادی دارند که هیچ وقت

بازگو نکردند و با توجه به رباعی و شعر ایشان بود که گفتم شعر روسیاه

یا سپید می‌شود؛ شعر هم شهید می‌شود ...

با توجه به تعریفی که «مقام معظم رهبری» در حوزه شعر آئینی

داشتند و شعر مناجات را جزیی از شعر آئینی دانستند:

شعر شما هست هم توضیح دهید.

به دو بخش تقسیم شده است و دلیل آن هم این است که می‌خواستم

کارهای آئینی و مناجات من درگیر کارهای طنزم نشود و برای کارهای آئینی

و مناجات حرمتی قائل شوم که نیمه‌ی دوم کتاب کارهای آئینی و مناجاتی بود.

الان با توجه به گفته‌ی پارسال آقا که خودم هم در آن جلسه حضور داشتم،

ایشان به مضامین توجه خاصی داشتند. یعنی فقط رعایت اصول اولیه شاعری

مهم نیست، مضامین جدیدی که تکان دهنده‌ی مخاطب باشد خیلی اهمیت دارد.

من سعی کردم در مجموعه‌ی بعدی‌ام این مساله را بیشتر رعایت کنم و

حتی قرار است یک مجموعه آئینی جداگانه و یک مجمو‌عه‌ی «دفاع مقدس»

جداگانه را به چاپ برسانم. یعنی سعی کردم که موضوعات را جدا کنم تا

خصوصا در زمینه آئینی نقد و بررسی بیشتری صورت گیرد تا به آن گفته‌ی آقا

توجه شود. در رباعی جدیدم در زمینه‌ی مناجات چون که در کتاب نبوده است

نوشته‌ام.

مانند خانم صفارزاده، خانم وحیدی، خانم کاشانی‌مهر، از شاعرانی بودند

که با انقلاب حرکت کردند و بعد از پیروزی انقلاب و دفاع مقدس و

بعد از جنگ و دفاع مقدس هم خیلی از شاعران خانم بودند که در این

زمینه فعالیت کردند و بعد از آن هم تا الان باز شعرهایی را می‌بینیم که

به یاد دفاع مقدس و یا برای جانبازان شیمیایی سروده شده که خانم‌های

شاعر در این زمینه فعالیت‌های زیادی داشتند.

جانبازان شیمیایی بود و کنگره‌ بعدی هم فکر می‌کنم برای شهدای علمی باشد.

در حال بررسی باشد و هنوز چاپ نشده است.

را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ روبه صعود می‌بینید و یا رو به افول؟

شعرهای قوی‌تری را می‌بینیم. زیرا خانم‌ها قبلاً خیلی کمتر در جلسه‌ نقد

و بررسی شرکت داشتند، ولی خب الان بیشتر شرکت می‌کنند. مثلاً

«شهرستان ادب» روزهای پنج‌شنبه جلسه نقد و بررسی را صرفاً

برای خانم ها‌ با حضور «آقای مؤدب» برگزار می‌کند که در آن

نقدهای خیلی خوبی می‌شود.

اصلی هستند که معمولاً حضور دارند.

عارفه دهقانی

می‌شود، در مورد آن کانون هم صحبت بفرمایید.

که روال خوبی داشت. ولی فکر می‌کنم که حضور خانم‌ها در آنجا خیلی

پررنگ نبود. یعنی در آن روز «آقای داودی»، «آقای صرافان» و بیشتر

شاعران مرد آمده بودند و فکر می‌کنم تنها خانمی که دیدم من بودم و

خانم یوسفی و یکی دو نفر دیگر که به صورت متفرقه آمده بودند.

بیشتر توجه شود؟

چونکه دل ما خیلی از آن پر است، قضیه نقد و بررسی شعر خانم‌هاست.

مرد باشد می‌تواند شعرش را توسط یک استادی، و یا با رفتن به منزل استادی

و یا با رفتن به جلسات خانگی مانند «جلسه استاد مجاهدی» و با در

ارتباط بودن با شاعران دیگر نقد کند.

اما خانم‌ها به دلیل مسائل زیادی که وجود دارد و شاید فقط شعرشان را

در آن جلسه که هفته‌ای یکبار برگزار می‌شود بخوانند و نقد کنند،

ولی به غیر از آن جلسه زیاد روی شعرشان نمی‌توانند مانور دهند و

یا مثلاً در خیلی از جاها مانند آن «نیمه رجب» که شاعران آئینی را

دعوت کردند تا در بیت رهبری حضور پیدا کنند، خانم‌ها را حذف کرده بودند!

امسال من متوجه شدم که خانم‌ها متأسفانه فقط یکبار می‌توانند

در جلسه مقام معظم رهبری حضور داشته باشند.

در حالی که آقایان چندین بار می‌توانند حضور پیدا کنند و شرکت داشته

باشند. همین که خانم‌ها این مسئله حضورشان دارد کمرنگ می‌شود،

توجهی هم به شخص‌شان نمی‌شود.

زیرا شاعری که در بیت رهبری شعرش را می‌خواند خیلی به او توجه

می‌شود. نه اینکه به شخص او توجه شود و هوایش را داشته باشند،

از این لحاظ که به او توجه می‌شود انگیزه پیدا می‌کند تا بیشتر کار کند،

و حذف کردن خانم‌ها از بسیاری از مجالس موجب رکود آنها می‌شود!

عارفه دهقانی

نفر آنها خانم هستند!

اما امکان این قضیه و حضور خانم‌ها و شعرخوانی آنها در این جلسات خیلی مهم است.

موجود، ادبیات انقلاب اسلامی را چگونه می‌بینید؟

در حوزه‌‌های مختلف شعر، رباعی، قصیده، چهارپاره، غزل و ...

کار از «دکتر قیصر امین‌پور» یا «سیدحسن حسینی» داشتیم و بعد از

«آقای قزوه» رباعی‌های خوبی داشتیم و بعدها خیلی از شاعران رباعی

تجدید و زنده شد. به عنوان مثال آقای «بیژن ارژن» کارهای خیلی خوبی

داشتند و بعد از ایشان آقای «صفربیگی» در زمینه رباعی‌های آئینی و

تک و توک دفاع مقدس کارهای خوبی انجام دادند و «آقای عرفان‌پور»

به طور جدی‌تر این کار را ادامه دادند و یک کتابی به نام «از شرم برادرم»

که در آن رباعی‌های انقلابی و دفاع مقدس بود چاپ کردند

و بعد از آن هم قضیه رباعی خیلی جدی شد.

«پاییز بهاری ‌ست که عاشق شده است» هم هست.

که برای دفاع مقدس و انقلاب سروده شده است. بعد در زمینه شعرهای دیگر

غزل طبق معمول رواج داشت و در غزل هم کارهای خوبی در زمینه دفاع مقدس

انجام شد و فکر می‌کنم در همه قالب‌ها بیشتر به رباعی و غزل توجه شد.

چونکه مجال شعر برای شاعر خیلی زیاد است و می‌تواند قضیه را از همان

ابتدا کاملاً پرورش دهد. مثلاً من یک «ترکیب‌بندی» را خودم برای همسر

شهید کار کردم که از ابتدا دیالوگی بین همسر شهید و فرزند شهید بود و

یک «ترکیب‌بند» طولانی شکل گرفت و توانستم آن چیزهایی که مدنظر دارم

را در آن بگنجانم و دیدم که شاعرهای دیگر هم خیلی این کار انجام دادند.

«موسی گرماردوی»، «علی‌رضا قزوه» و «مشفق کاشانی»

کارهای خوبی ارائه دادند. درحوزه دوبیتی چطور؟

خیلی خوبی بود. ولی فکر می‌کنم به دوبیتی زیاد توجه نشده است و

من مجموعه‌ای که مستقل دوبیتی باشد را خیلی کم دیدم.

هست، ولی خیلی کم است و شاید به دلیل کوتاه بودن مصرع‌ها به

آن زیاد توجه نشده است.

به آن توجه کردند؛ مثلاً امین‌پور می‌گوید:

در جاهای دیگر من خیلی کار شعرای دیگر را پیگیری نکردم که چقدر کار کردند.

ولی من خودم دوست دارم مجموعه‌ای را در این زمینه کار کنم.

اما خوب دو شعر نسبتاً بلند در این زمینه کار کردم. 

عارفه دهقانی-مطهره عباسیان و دخترش

مجموعه به نام «آخرین شخص مفرد» را به 150 رباعی

تخصیص داده‌اید؟

و حوصله کمی برای شعر خواندن دارد، اول این نکته را در خودم دیدم و متوجه

شدم که توجه‌ام به رباعی خیلی بیشتر است و ترجیح می‌دادم که اگر

می‌خواهم شعری بخوانم سریع آن را بخوانم و به آخرش برسم که این را

در رباعی دیدم و قضیه نکته‌دار بودن و ضرب‌آهنگ و مضمون‌دار بودن رباعی

توجه مرا به خودش جلب کرد و احساس کردم که با رباعی می‌توانم خیلی

از مفاهیم را بهتر به مخاطب برسانم. البته موفقیت‌هایی را هم در کار آقای

«صفربیگی» دیده بودم و همین عامل مرا خیلی تشویق کرد.

رباعی‌هایشان گنجانده بودند. مثلا واژه «کرگون» که در

کتاب «کم‌کم کلمه می‌شوم» بود.

خیلی خوب استفاده کنند. من به این قضیه توجه کردم و حتی سعی کردم

ضرب‌المثل‌ها را به گونه‌ای بیاورم که مضامین قوی‌تر شود. یعنی بیشتر

ضرب‌المثل‌هایی استفاده کردم که در شعرها کمتر استفاده شده بود.

البته در کنار رباعی غزل‌ هم خیلی کار می‌کنم.

قابل ستایش است: «گل‌ها همه آفتابگردان شما»

برای ما صحبت کنید.

خیلی جذاب بود. اینها سه شاعری بودند که با یکدیگر ارتباط عاطفی

تنگاتنگی داشتند. خصوصاً «آقای امین‌پور» و «آقای سیدحسن حسینی»

با توجه به خیلی از اتفاقات مانند سن‌شان و طریقه فوت‌شان و... که نشان

دهنده ارتباط قوی و عمیق عاطفی آنها با یکدیگر بود و حتی هر سه آنها

دارای یک زمینه شعری تقریباً یکسانی بودند. خصوصاً «آقای حسینی»

که نقدهای بسیار جالبی به شاعرها و قضایای روز داشتند. ولی

«آقای امین‌پور» آرام‌تر بودند.

عارفه دهقانی وهمسرش حمیدرضانوری

و نقد قیصر امین‌پور یک نقد متعادل و آرام بوده است.

مثلاً «سیدحسن حسینی» می‌گوید:

در کدام باغچه عاشقانه کاشتی

که می‌گوید «آقای ناظم گفت اسمش را در حاشیه دفتر بنویس

تا ببینیم چه می‌شود»، «من در حاشیه به دنیا آمدم» البته جایی

که باید در نثر ادبی ورود کند ورود مردانه‌ای می‌کند می‌گوید:

در اینجا یک روز من کار می‌کنم تو کار نمی‌کنی، روز دیگر تو کار نمی‌کنی من کار

می‌کنم و در آخر اشاره می‌کند که اگر همه چیز به خدا وصل شود خوب است،

در کارخانه خدا حتی خدا هم کار می‌کند یعنی یک شاعر ادبی در نثر ادبی‌اش

هم به خدا می رسد «کل یومٍ هُوَ فی شأن» یعنی خود خدا هم در یک کاری است.

«غم می‌خورند، شاعرکان مثل آب و نان/

اما دریغ جز غم خوردن، نمی خورند!»

بزرگ کنیم- می‌بینیم که شاعر خانمی از حضرت زهرا می‌گوید و وقتی

که در جشنواره حضور پیدا می‌کند می‌بینیم که هیچ نشانی از زهرا گونه

بودن ندارد و آن شعر را صرفاً برای جشنواره گفته است و این متأسفانه

برای خیلی از شاعرها شغل شده بود که این قضیه را «آقای امین‌پور»

خیلی بیشتر توجه می‌کردند و در قضیه اجتماعی هم «آقای حسینی»

بودند. البته در رابطه با شاعران هم بود که می‌گوید؛

«شاعری تشنه ز دریا می گفت/ اهل بیت سخنش را به اسارت بردند»

عارفه دهقانی

مهرماه در دانشگاه تهران قبول شوم و مقطع کارشناسی ارشد را شروع کنم.

شوم تا «آقای امین‌پور» را ببینم. در واقع سال 86 که وارد دانشگاه شدم

اتفاقاً درس «رودکی» را با ایشان داشتم. چون که 20 واحد اول به

انتخاب خودمان نبود، من را با «آقای دکتر ترکی» انداختند که البته

ایشان هم از استادهای بزرگ بودند و من با ایشان آشنا نبودم و

آبان‌ماه 86 که «آقای امین‌پور» که به رحمت خدا رفتند و من

توفیق نداشتم که حتی ایشان را یک بار در آن دانشکده ببینم.

نوجوان واقع در خیابان مطهری می‌رفتیم.

در دانشگاه درس می‌دهند به دانشگاه تهران آمدم، ولی متأسفانه سعادت نداشتم.

و علمدارانی مثل «دکتر قیصر امین‌پور»، «سیدحسن حسینی»،

«سلمان هراتی»، «علیرضا قزوه» و خیلی‌های دیگر در شعر به

وجود آمده‌اند که واقعاً دارای شعرهای ارجمندی هستند.

خیلی خُب، شما پدر و مادرتان هم شاعر هستند؟

ولی اصالتاً یزدی هستیم.

ولی الان به یاد نمی‌آورم.

بود که 30 غزل بیشتر نداشت و نام آن «تبسم‌های شرقی» بود

و در آن شعرهای قشنگی هم دارد که می‌گوید:

که بیشتر نزدیک به نثر ادبی است. زمانی که آدم خیلی وقت‌ها نمی‌تواند

حرف‌ها را در قالب شعر بیان کند، آنها را در قالب نثر ادبی بیان می‌کنید،

و موقع‌هایی که من متن اعتراضی و یا حوادثی مانند حادثه میانمار را

داشتم نثر ادبی کار کردم.

نام ببرید به چه کسانی اشاره می‌کنید؟

دوست دارم و زمانی که شعر می‌گوییم سریع برای هم می‌خوانیم

و کار یکدیگر را نقد می کنیم. «خانم زهرا بشری موحدی»، که از

شعرای بسیار خوب قم هستند و یک شاعر مضمون‌پرداز هستند.

«خانم صابره سادات موسوی» که ایشان هم از شعرای قم هستند

و بیشتر آنها هم در زمینه‌ حوزه و هم در زمینه دانشگاه فعالیت دارند.

«آقای سیدعبداله حسینی» در گذشته علمداری می‌کردند

و الان از رونق و شکوه افتاده است؟

در زمینه رباعی بخواهید، «آقای عرفان‌پور» که کارهای خوبی دارند،

یا در زمینه غزل و قالب‌های دیگر «آقای مهدی سیار» هستند،

«آقای نعمتی» هستند.

عارفه دهقانی

متوجه شدم خیلی بهتر است که موضوع‌بندی شود و در حال چاپ است

و یک مجموعه آئینی می‌خواهم کار کنم صرفاً رباعی و قالب‌های دیگری هم

هست که یک مجموعه جدا با موضوع آئینی و دفاع مقدس است که

در حال کامل کردن آنها هستم.