غبار

ناگهان غبارم را، چشم وا شد و دیدم

خویش را پراکنده دیدم و نترسیدم

ذره ای به گندم رفت، ذره ای به دهقانش

من به دست او خود را خوشه خوشه می چیدم

خویش را پراکنده...، از نبود آکنده...

مرده بودم و زنده، دیدم و نمی دیدم

مرگ زندگی می کرد در عروق ذراتم

حالت غریبی بود؛ تیره می درخشیدم

در سماع کیهانی ، چرخ بود و حیرانی

رعشۀ تماشا بود، لرز ، لرز، لرزیدم