ادامه لغزشگاه چهاردهم

سوال مهم:

چرا اين نوع بيان فراگير شده است و هركسي مي تواند از آن تقليد كند؟

پاسخ روشن است! نوگرايي سطحي، برخورد ساده انديشانه با زبان و از همه مهم تر، فقدان انديشه باعث مي شود ديدگاه شاعر به شعر و نگرش او به زبان به انحطاط افتد و هر جمله ي موزون، احساسي و عوام پسند را شعر بنامد و به توليد انبوه از آن بپردازد! و سپس همين اتفاق ناميمون در ذهن مخاطب نيز مي افتد؛ يعني او نيز هر جمله اي كه موزون بود و اندكي احساسي بود و براحتي آن را مي فهميد، شعر بپندارد و شاعر آن را صميمي سرا(!) بپندارد با شعرهايي چون آب روان!

به اين نمونه ها بنگريد تا باورتان شود هركسي با اندك تجربه شعرخواني و بعد از خواندن اين نمونه ها به اين باور مي رسد كه اگر اين ها « شعر»  است من هم مي توان شعر بگويم! و چرا نگويم؟

-  زخم شما كه خوب نشد خاک بر سرم!

این گریه ­ها چقدر برای شما کم است

ـ بی­ تو سرودیم آن­چه باید می­سرودیم

يعنی درآوردیم بابای غزل را (!)

ـ از خاک چشمانش گیاه هرز روئید

ای خاک عالم بر سرت ای شهر ولگرد

ـ برای ما در این دنیای تاریک

خدایی(!) غیر هیأت جا نباشد

-   دلم مي خواست تا مولاي خوبم

برايم تربت مادر بياري

-  نمي دانم چرا يكدفعه اي(!) حالم دگرگون شد

تمام آبرويم ناگهان از چشم بيرون شد

-         ذهنش پر از هياهو در فكر چاره راهي(!)

تا با خودش بيارد آبي براي ماهي

-         هم جمع اضدادي و هم جمع نقيضين

هرچند بانويي ولي آقاتريني!

-         هركه از چشم تو افتاد محلش ندهند(!)

عبد آلوده شدن خار شدن هم دارد

-         پيغمبر از صداي شما جان گرفته است

جان پرور است گفتن بابايي شما!

-    گفتي بلند شو به سوي مسجدت برو

اين گونه كه نمي روم اول شما بخند!

باشد قبول، رو زدن من قبول نيست(!)

حداقل به خاطر اين بچه ها بخند

-  عباس آن كه بايد امير سپه شود

تا لشكر عدو همه هول و ولا(؟) كنند

-  عجيب نيست كه همتاي شاه مرداني

كدام زن به دو عالم به بامرامي(!) نوست

-    مي نوشم از جام تو يارب مي، زيادي(!)

زيرا كه امشب غرق نوري شاد شادي!

در كدام يك از نمونه هاي بالا در كنار آساني لفظ، متانت وجود دارد و زبان، فاخر است؛ يا بغایت دلپذیر و دل نشین است؟ كدام يك در کاربرد الفاظ، انسجام دارد يا دست نایافتنی است و غير قابل تقليد؟

بايد گفت نتيجه اين نوع بي توجهي به زبان، توليد انبوه جملاتي غير قابل دفاع به نام شعر، اشاعه زبان نامنسجم، عوامانه و شتاب آلود ي شبيه ادبيات روزنامه اي و ژورناليستي است كه به جاي اين كه به پويايي و توسعه ي زبان كمك كند، تيشه به ريشه ي هزارساله ي آن مي زند و از همه بدتر اين كه، عيار ذوق و طبع مخاطب نسبت به شعر را كاهش و به نفع متشاعران و ناظمان تقليل مي دهد!

بنابه فرموده ي حافظ، بايد بنده ي طلعت شعري بود كه « آن» ي دارد و هزار نكته ي باريك تر ز مو نيز همين جاست و بايد به آن دوستان بظاهر شاعر گفت: سخن شناس نئي جان من، خطا اين جاست...