شاعر خیلی زرنگ

یکی شاعری بود صاحب نظر

فزون بود عقلش ز کل بشر

نیامد به عالم چنین عاقلی

نخود بود در آش هر محفلی

یکی شاعری بود خیلی زرنگ

ربایندۀ بیت های قشنگ

چه گستاخ و پررو و بی شرم بود

که با دزدی شعر سرگرم بود

یکی شاعری بود اهل ریا

به سرعت شد اهل کیا و بیا

دلش خشک و چشمش پر از اشک بود

هم اندیشه هم شعر او کشک بود

یکی شاعری بود لوس پدر

که بی ذوق بود و بری از هنر

شبیه پدر او هم استاد بود

به القاب بیهوده اش شاد بود

یکی شاعری بود تاجر صفت

زبل بود و مکار و بی معرفت

حسابش همیشه پر از پول بود

رفیق مقامات مسئول بود

یکی شاعری بود بی دست وپا

که راهش ندادند در هیچ جا

چو کس دانش و شعر او را ندید

به ناچار از جمع دوری گزید

یکی شاعری بود صاحب کتاب

شمار کتابش برون از حساب

ولی از حساب و کتابش چه سود؟

که یک حرف تازه به شعرش نبود

یکی شاعری بود خلوت نشین

رها بود از قید دنیا و دین

از او کارها سرزد اندر نهفت

که صد یک از آن را نبایست گفت

یکی شاعر اهل کرامات بود

که پیوسته نزد مقامات بود

کت و کفش و شلوارو کیفش تمیز

لجن مال شد ذوق او پشت میز

یکی شاعری صاحب پست بود

سخن های او سطحی و سست بود

همه گوسفندان شعرش یله

و دلخوش به تکرارِ بع بع بله

یکی شاعری بود تیتراژگو

به هر آلبوم و فیلم نامی از او

چو اشعار او مهر تأیید داشت

برندی شد و خط تولید داشت

یکی شاعری عشق بیگانه داشت

به غیر از وطن هر کجا خانه داشت

یکی گفتش ای شاعر بی وطن

وطن ساز در سرزمین سخن