...کربلا بارگاه عشَاق است
کربلا زادگاه عشَاق است
ملتقای شعور و احساس است
صحنۀ اتَفاق عبَاس است
اتَفاقی که بر زمین افتاد
پشت کعبه شکست و دین افتاد
اتَفاقی که ماه را لرزاند
دل عرش اشتباه را لرزاند
دل عرش اشتباه؟ استغفار
عرش را پادشاه، استغفار
گریه بر اوست بی بهانه ترین
روضۀ اوست عاشقانه ترین
نام او تا به گوش می آید
هفت دریا به جوش می آید
از وفایش فرات آ گاه است
عاشق سینه چاک او ماه است
دیده آن ابروان پیوسته
دل به محراب های او بسته
می خروشید با تن بی دست
ساقی مست از شراب الست
تا به رفتار او درنگ آمد
ماه دید و پریده رنگ آمد
آن دو پیوسته را جدا...فریاد
ای خدا ،ای خدا، خدا ،فریاد
آه از آن نگاهِ آخرِ او
حق کشید آه، آهِ آخرِ او
دل من ،آن نگاه را بپرست
مهر پیش آر و ماه را بپرست...
(ضربان ذات ،صفحۀ 37)